Durf te delen…

Eenzaam met je eigen gedachten.

Eenzaamheid, een woord met vele betekenissen. Eenzaam hoeft niet alleen, maar is alleen, het is maar net hoe je t uitlegt of ervaart.

Mensen die alleen zijn, zonder partner of kinderen, nooit bezoek ontvangen die verlangen naar contact maar het niet vinden en daar behoefte aan hebben voelen zich verdomde eenzaam ja, vreselijk, dat gun je niemand. Maar ik gun helemaal niemand het gevoel van eenzaamheid, want ook al hebben we mensen om ons heen, eenzaamheid zit in de mens zelf. Daar komt de zin; “eenzaam maar niet alleen” vandaan.

Mensen die hier in de praktijk komen voor een goed gesprek zijn ook vaak eenzaam, niet in het dagelijks leven maar vooral in zichzelf. Het ontstaat als je je alleen voelt met je eigen gedachten. Als je het gevoel hebt dat niemand je snapt. Als je stappen wilt zetten die je zelf eigenlijk niet durft, als je tegen de regels van het georganiseerde leven ingaat. Als je dingen doet die anderen niet snappen of veroordelen. Daar kun je je behoorlijk eenzaam van voelen. En dan die eigen gedachten erbij, denken dat je de ballen mist om voor jezelf te gaan staan, je uit te spreken. De onzekerheid om je eigen weg te bewandelen, kan ik dat wel, ik ben een mislukkeling, al die gedachten die je parten spelen.

Zaken die in je hoofd spelen blijven in cirkels ronddraaien als je het niet uit. Als je niet durft te praten, als je je schaamt, als je jezelf niet goed genoeg vindt. Je kunt jezelf helemaal gek maken met de eenzaamheid in je gedachten. Delen is helen, je hoeft geen advies terug, je wilt geen weerwoord, je wilt alleen delen wat er in je speelt maar durft dat dan weer niet. Mega eenzaam is dat. Daarom vind ik mijn klanten moedig, ze durven te delen! En als je dat hebt gedaan krijg je ruimte, ben je niet meer alleen met je gedachten, zie je de mogelijkheden weer ontstaan. Helemaal zelf, geen grote diepe zwarte gaten, maar lichte stukken waar je ook heen kan bewegen. Niets is blijvend, ook die vernietigende gedachten waarvan je denkt dat ze nooit meer weggaan.

Doordat mensen niet meer goed kunnen delen, hun diepste zielenroerselen bedoel ik dan, worden ze opgeslokt door eigen gedachten die vaak nog onwaar zijn ook. De meesten van ons hebben geen hoge dunk van onszelf, eerder een te lage. Die te lage dunk bepaalt hoe we ons voelen en dat is dan niet zo best. Ook ik trap daar geregeld in hoor, hoe goed ik ook weet hoe het werkt en hoe het zou moeten, ook mijn gedachten (die ook niet al te best zijn als ik ze een tijd niet uit) bepalen geregeld hoe ik in het leven sta. Afgelopen juli heb ik de politie verlaten, ontslag genomen omdat ik me niet thuis voelde in deze wereld vol protocollen en structuren van dit bedrijf. Het heeft me vele innerlijke gevechten gekost om uiteindelijk toch die stap te zetten. Het gevecht is er af en toe nog, had ik maar dit of dat, had ik maar zus of zo… het is vaak heel eenzaam om bij jezelf te blijven kan ik je vertellen. Het is makkelijker als je niet zoveel nadenkt, meeloopt met de meute of gewoon als een blind paard iedere dag je ding doet. Maar veel mensen hebben (gelukkig) ook een diepere kant waar ze niet omheen kunnen.

Mocht je in de diepere fase van je leven zitten, je gedachten die alle kanten opschieten, je eenzaamheid in jezelf te groot wordt, weet dan dat als je durft te delen, durft uit te spreken waar je zo mee zit, je een opening voor jezelf creëert die je alleen maar licht en lucht kan geven. Als je durft te delen zul je zien dat je niet alleen bent, niet zo gek als je zelf denkt, niet eenzaam in jezelf. Misschien moet je doorzien dat de meeste mensen om je heen je meer roze laten zien dan dat ze zich werkelijk voelen, dat sociale media niet de plek is waar je in moet geloven want mensen laten alleen mooie, soms te mooie dingen zien. De werkelijkheid is vaak totaal anders. Zie het, kijk er doorheen. Je bent niet alleen….dat wilde ik je even meegeven. Durf te delen, al is het maar op papier, ook dat kan je beste vriend zijn. Durf te sparren, het helpt!

Veel liefs van mij

Hellen

Op slot!

Afgelopen twee jaar had ik regelmatig de drang om er iets (over grote onderwerpen in de wereld en zaken in ons eigen landje) over wilde zeggen, over wilde bloggen, maar ik deed het niet. Ik zag dingen gebeuren, in het groot en in het klein maar sprak mijn mening daarover niet meer uit. En dan opeens komt er een moment dat je erachter komt dat je te lang tegen je eigen gevoel bent ingegaan. Tijdens Corona was ‘t oppassen wat je deelde, zaken lagen gevoelig, mensen voelen zich aangesproken en reageerden fel op alles wat tegen ’t eigen denken in ging. Mensen werden bang, angst voor het onbekende, angstig om stappen te zetten in een onzekere tijd, we blijven zo lang en zoveel mogelijk trouw aan alles waar we ons ooit een x goed bij voelde. Ook al heb je ’t niet meer naar je zin op je werk, ook al zit je in een shit relatie, ook al gaat alles op de automatische piloot en mis je levensenergie, dit soort tijden laat een mens vaak weinig bewegen om nieuwe stappen te zetten. Wel voor anderen hoor, begrijp me niet verkeerd, maar vaak niet voor jezelf. Praten over wat je bezighoudt is belangrijk, daarom deel ik graag wat voorbeelden over wat mij o.a. bezig houdt.Neem de toeslagen affaire, Pieter Omtzigt heeft ’t ons jaren proberen duidelijk te maken. Hij was lastig, werd de mond gesnoerd, ze moesten in Den Haag van hem af, maar gelukkig voor hem is veel publiekelijk geworden en wordt er steeds meer duidelijk over wat zich met onze medemens heeft afgespeeld. Kinderen uit huis geplaatst, hebben soms een andere naam gekregen, medewerkers van veilig thuis die mensen sommeerde hier niks over publiek te maken, dreigementen van de belastingdienst en jeugdzorg etc… Hier in Nederland mensen, gewoon onder onze neus en wat deden wij? …. Sterker nog, we herkozen dezelfde mensen die het veroorzaakten en verantwoordelijk waren, dat deden we, we zeiden eigenlijk, goed zo, ga maar door, jullie hebben veel mensen en kinderen kapot gemaakt, maar ga gerust verder want dit heeft niks met mij te maken. Voor vluchtelingen doen we nu gelukkig alles, alleen niet als je uit Syrië bent gevlucht, dan heb je gewoon pech, dan ontvangen we je niet zo hartelijk, krijgen je kinderen niet van iedereen beertjes en gevulde tasjes en een warm bed, had je maar een Oekraïner moeten zijn. Ministers die geen verantwoordelijkheid nemen, gewoon een nieuwe post, weer vrij spel om onder het mom van crisis weer nieuwe fouten te maken.  Nederland kiest, en kiest ’t bekende, zegt dus, prima wat je hebt gedaan, zeg sorry en ga door! We worden voor onze ogen dag in, dag uit in de maling genomen, onder mom van oorlog en crisis kom je overal mee weg. Jij en ik krijgen dit soort gedrag niet voor elkaar hoor in de echte wereld, word je gelijk, en terecht, afgestraft. Wat doen wij? We hopen dat zij alles goed regelen zodat wij gewoon ons leventje kunnen vasthouden. Dat kunnen we natuurlijk helemaal niet, wij betalen de corona crisis, wij betalen de extreem hoge energiekosten en de crisis komt ook nu weer mooi uit want dan kunnen we gelijk de klimaatafspraken nakomen, allemaal door de oorlog, alles door de crisis. Woonruimte tekort werd niks aan gedaan, nu? Crisis, we verplichten om te bouwen, de oorlog dwingt ons, nee geen bezwaren meer van gemeenten, geen tijd te verliezen, het is crisis. We betalen zelfs de wapens waarmee we oorlog in stand houden, best gek, maar ja, wat moet je dan?  

Maar een crisis is ook vaak een mooie dekmantel waaronder alles wat het daglicht niet kan verdragen onder komt te liggen. Dat soort dingen houdt mij bezig, dat soort dingen laat vertrouwen verliezen, dit soort dingen laat jongeren zich zorgen maken, dit soort dingen zorgt ervoor dat veel mensen in angst leven en geen stappen meer zetten. Collectieve angst doet rare dingen en zet mensen op slot. Wanhoop, zelfmoord, verwarde mensen…we zien het misschien niet de hele dag om ons heen, maar ze zijn er wel, de wereld is in crisis en de mens waarschijnlijk ook. Oplossing? Geen idee, wat ik wel weet is dat het belangrijk is om te kijken in hoeverre jij op slot zit, op welke vlakken je niet durft te bewegen, waar je hoofd vol van loopt en daarna goed voor je mentale gezondheid gaat zorgen. Kijk naar je kinderen, mensen die je liefhebt, wees lief voor een vreemde, praat, deel en geef aandacht, en vergeet daarbij niet af en toe te stoppen, stil te staan en te evalueren over waar jij nu eigenlijk staat en welke stappen je zelf kunt zetten! 

Fijn om weer even gesproken te hebben, ik heb jullie gemist!

Hellen 

Midlifecrisis, wanneer dan, hoe dan en dan?

Ik schreef er al eerder over, maar na de afgelopen weken liep ik er zelf knalhard weer tegenaan, maakte dingen mee, sprak met mensen waardoor de drang naar schrijven erover weer omhoog kwam. Nog even de officiële verklaring;

“De midlife(crisis), is een psychologisch verzamelbegrip voor de psychologische ontwikkelingsfase van mensen tussen de 35 en 50 jaar. Vaak wordt men op deze leeftijd geconfronteerd met zingevingsvraagstukken en wordt men daardoor uit balans gebracht”

Toen ik dat voor het eerst las wist ik dat ik al vanaf mijn geboorte in de midlife was beland, de pubertijd is een midlife en wanneer spreek je over “je middenleven” als je doodgaat op je 51^e? Dan had je hem dus rond je 25^e? Volgens mij heeft iedere leeftijd een psychologische ontwikkelingsfase. Het is vooral een woord om als excuus te gebruiken voor de diepste gevoelens van de mens. Oké ik vlak natuurlijk de hormonale huishouding niet uit hoor, maar sla de lichamelijke processen even over. Ik wil me beperken tot de binnenwereld, mijn bedrijf heet natuurlijk niet voor niets “InnerZicht”.

Even terug naar het hokje midlife, zoals ik al zei, ik zit daar volgens mij mijn hele leven al.  Als kind vroeg ik me al af wat ik hier eigenlijk deed, wat de reden was dat ik hier ben en in welk toneelstuk ik zat, niet kunnen geloven dat je werd geboren om weer dood te gaan en dat was het dan. Als kind begon mijn zoektocht, kwam ook voort uit een gemis van iets, ik was altijd op zoek…. nogal een midlife dus. Op een bepaald moment in je leven kom je onbewust toch in een systeem terecht, het leven neemt t over, je doet de dingen op een soort automatische piloot. Je krijgt een baan, je hebt een relatie, je wil ergens wonen, je wilt genieten van je vrije tijd etc. Voor je het weet duwt het leven je in een ander hokje, je moet volwassen worden, keuzes voor de toekomst maken, zorgen voor later, de vraag of je kinderen zou willen (als dat lukt want ook dat is voor veel mensen niet vanzelfsprekend) de banden van het hokje gaan steeds strakker staan. (dat zie je zelf op dat moment niet meer, je zit er middenin en het hoort bij ’t proces van onze westerse wereld, bijna iedereen loopt dezelfde route. Die route staat redelijk vast, hij gaat bijna automatisch en je diepste zijn wordt  het zwijgen opgelegd. Heel soms komt er iets omhoog (intuïtie), om snel weer weggestopt te worden, je loopt namelijk het pad van “hoe het hoort”. Dan zijn er ook nog mensen die je daar haarscherp aan blijven herinneren als je eens van je pad afwijkt. De twijfel aan jezelf en je gevoelen is geboren, je slaapt dus liever even verder. De pubertijd is een prachtig voorbeeld van niet willen slapen in de wereld van routine, uitbreken dat is wat het gevoel schreeuwt en als je de kans hebt gehad om te mogen puberen weet ik zeker dat je daar een wijzer mens van werd. De midlife is precies het zelfde, de slapende vulkaan wordt wakker, doodeng natuurlijk, in je gevoelswereld zet het alles op scherp, maar heb je dan de ballen om daarnaar te luisteren? Wat doe je met die kolkende massa in je lijf? Ik gok dat veel mensen hoge bloeddruk pillen slikken om deze massa te laten voor wat het is. Ik gok dat veel mensen hartklachten krijgen omdat “je hart luchten” niet is wat je als veilig ervaart. Het is natuurlijk ook verdomde onveilig om naar jezelf te luisteren, dit vertelt je dingen die je eigenlijk niet wilt horen, het past namelijk niet in de geplande route van wat we “leven” noemen. De te sterke “overlevers” gaan ook zeker niet luisteren, ze kijken wel uit, “dit krijgt mij niet klein”, gewoon doorgaan. Maar zou het niet zo zijn dat de overlevers die je vroeger vanuit pijn hebt opgebouwd eindelijk met ontslag mogen? Ze hebben je gered ooit, maar je hebt ze nu niet meer nodig, je kan zelf nadenken, voelen, beslissen…. Jij gaat nu over jezelf en niemand anders. Hoe zou het zijn als je wel degelijk naar je gevoel mag luisteren en ernaar kan handelen? Hoe gelukkig kun je zijn als je mag doen wat je voelt? Niet wat je denkt dat “goed” is, maar gewoon luisteren naar die stem die misschien een stuk wijzer is dan al die lessen die je van je ouders of scholing hebt geleerd?  Hoe fijn zou het zijn om alles wat je voelt te mogen ontdekken en uitleven? Heel fijn, gok ik.

Afgelopen week ging ik met een vriendin mee naar haar vers demente moeder. Ik ken moeders al 25 jaar, een vrouw met een leven in dienst van anderen, nooit echt bewuste keuzes voor zichzelf gemaakt, ze was wel vrolijk hoor daar niet van, maar zoals ik ’t altijd zag leefde ze niet vanuit haarzelf maar vanuit “hoe het hoort”, wat ze altijd had geleerd. Ze was net over naar een verpleeghuis, we gingen nog iets in haar oude huis ophalen en daar overviel ’t me. Ik stond in het half lege huis, haar huis, het huis wat nu verkocht gaat worden, met spullen die voor haar waarschijnlijk enige vorm van betekenis had, waar straks haar kinderen de boel leegruimen en weggooien. Dat was ’t dan, een deel van ’t leven, spullen hebben geen enkele waarde meer, het zijn maar spullen, ze was nu op een plek waar ze nooit meer weggaat, ja in een kist waarschijnlijk, in een andere “dementie” met als enig uitzicht de dood.

Dat raakte me diep, wat is de betekenis van het leven dan eigenlijk, wat is toch de bedoeling van dit alles, en moeten we dan alleen maar dingen gaan doen die ons blij maken? Genoeg stof om weer over na te denken dus. En misschien is dat ook wel de grootste valkuil….nadenken. (p.s. ik vind ouder worden echt niet tof, in je hoofd blijf je gewoon 30, maar de tijd tikt rustig door, en ja, ik vind daar iets van)

liefs,

Hellen

http://www.innerzicht.nl

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Misschien is deze wel voor jou…

Er lopen inmiddels behoorlijk wat mensen vast. Jij niet? Mooi, dan kun je deze blog overslaan.

Dit gaat over gierende, ongeleide emoties, van diep verdriet tot weglopen richting verslavingen als drank, seks, pillen of juist jezelf terugtrekken in je veilige schulp. De confrontatie met jezelf, de heftige energieën. Je oude leventje On hold, intimiteit en aanraking is niet vanzelfsprekend meer. Doemscenario’s de hele dag via de media, zinloosheid op sociale media, onzekere toekomst want je weet het niet. Je hebt over veel dingen geen controle meer en waar je wel controle over hebt is soms behoorlijk ingewikkeld. Lijkt wel of alles nu omhoog komt, of je mega kwetsbaar wordt.

Waarschijnlijk ben ik voorbeelden vergeten, laat ’t me weten. Voor de buitenwereld zijn we stoer, gaan we met de stroom mee, maar misschien ben jij wel die persoon die een diepe eenzaamheid ervaart, eenzaam met je eigen gedachten, je ego, je hart en je groot houden naar je omgeving. Van binnen loop je vast en je hoeft me niet te geloven maar je bent echt niet alleen, of het je troost weet ik natuurlijk niet, maar wat ik je wil zeggen is dat je het voor jezelf best mag toegeven.

Blijf niet in alle eenzaamheid in je hoofd vechten tegen gevoelens die je nu ervaart, want hoe harder je vecht, hoe meer je vastloopt. Ik snap ook dat je niet wilt zeuren, je wil niet als zwak worden weggezet, maar om wie gaat dit nu? van wie mag je niet vertellen hoe je je voelt? Wie oordeelt over jou? Vaak kom je erachter dat dit “niet kunnen”, “niet mogen”, uit jezelf komt, en dat is onterecht. Jij hebt het recht, net als ieder ander om te voelen wat je voelt. Het is een recht! Het zou alleen verdomde jammer zijn als je erin verdrinkt! Daar ben je te dierbaar voor, dat verdien je niet. Laat, als je er zo bang voor bent, mensen er een oordeel over hebben, dat zijn dan zeker niet jouw mensen, liever kwijt dan rijk toch? En nee, niemand kan waar jij mee loopt voor je oplossen, er lopen geen ridders of toverfeeën rond die je gelukkig maken, geluk komt van binnen naar buiten, niet andersom. Je kunt hooguit het geluk vergroten met die ridders en toverfeeën, maar de basis zit in jou.

Misschien moet je even zoeken maar weet dat er mensen zijn die echt voor je verhaal open staan, ze zijn niet bang voor jouw weggestopte emoties en schaduwkanten. Iedereen worstelt wel eens met zijn gevoel en verstand, teveel nadenken over je probleem maakt het vaak ingewikkelder.

Ik wil je vragen, om te proberen te accepteren wat je voelt, het aan te horen van jezelf zoals jij ook naar je beste vrienden zou luisteren, mensen op te zoeken die je vertrouwt, geef je gevoel de ruimte, schrijf ’t ongecensureerd op, kijk er met liefde en compassie naar i.p.v. het te bestrijden.

Besluit alle zorgen en denkproblemen, eenzaamheid, verdriet of wat het ook is, weg te geven, geef het in gedachten weg, aan de aarde, de kosmos, maakt niet uit, geef het in gedachten even weg en bedenk daarbij dat je het nu niet hoeft op te lossen, niet hoeft te snappen of te weten, het is er en het mag nu weg. Door de ruimte die er nu ontstaat kun je weer even op adem komen, minder de zwaarte voelen. Misschien wel lachen om jezelf hoe ingewikkeld je het soms kan maken. Hoe dan ook het VOELT direct alsof je een zware boomstam van je nek hebt gehaald. Je krijgt weer lucht en ziet dat het licht is buiten. Je ziet het weer…je ademt weer en zet weer stapjes de betere kant op. Controle is een illusie weet je nog? Jij bent het waard, waard om hier te zijn en ik weet zeker dat je in alle onzekerheid je plekje weer gaat vinden zolang je het maar ruimte geeft en er een beetje lief voor bent….

Fijne dag!

Hellen

Triggers en andere ongemakken…

In gesprek met een klant over o.a. zijn boosheid was de inspiratie voor deze blog.  Hij werd van binnen zo vreselijk boos om een voor mij, klein ding. Hij besefte zelf ook dat de boosheid die hij voelde niet in proportie stond tot de gebeurtenis.  Persoonlijk leiderschap gaat over het kennen van jezelf en het gebruiken van de triggers om inzicht te krijgen en te groeien. Of het nu boosheid, angst, verdriet, vastklampen of blijheid is, emoties ontstaan omdat je iets herkent, er wordt iets aangeraakt in jou wat reageert. Bijna nooit direct herkenbaar voor jezelf, jij zit namelijk middenin die emotie en bent niet meer vatbaar om te kijken waar dit werkelijk vandaan komt. Nooit het werkelijke voorval van dat moment maar de opeenstapeling van al deze triggers bepalen de heftigheid van de emotie.

Oud in een nieuw jasje dus… daarom is de waarheid vinden in gebeurtenissen ook zo moeilijk tussen 2 mensen of groepen of wat dan ook, we hebben namelijk allemaal onze eigen waarheid. Opeenstapeling van je eigen gevoelens en ervaringen met een sausje van de gebeurtenis.

De enige manier om dan te leren (als je dat wilt natuurlijk) is om pas op de plaats te maken en eerlijk naar jezelf te kijken, naar de geraaktheid onder de daadwerkelijke gebeurtenis.

In dit geval ging het over erkenning van wat hij doet. Hij voelde zich miskend en dat ging natuurlijk dieper dan het voorval en legde o.a. bloot dat niet erkend worden veel ouder was dan dit moment. Door dat dan weer voor jezelf te erkennen ben je de volgende x gewaarschuwd voor je jezelf weer helemaal uit het lood slaat.

De buitenwereld laat je vaak glashard zien waar je zelf staat, waar erger je je aan, waar word je blij van, wat kan eigenlijk niet maar zou je wel willen…. Als je bij dit soort zaken vaker stilstaat en jezelf de vraag stelt “waarom doe ik eigenlijk wat ik doe” dan kun je een behoorlijke groeispurt gaan ervaren. Enige regel: Eerlijkheid naar jezelf, voordeel daarvan is dat je ook eerlijker naar anderen wordt, je kunt jezelf niet meer zo goed negeren. Wat eenmaal bewust is geworden kan nooit meer onbewust zijn. Dat helpt. Makkelijk? Nee, zeker niet, maar verzuipen in emoties die niet altijd duidelijk zijn is zeker geen fijner alternatief. Geen verborgen agenda’s voor jezelf, geen kop in ’t zand technieken maar glashard in de spiegel van je buitenwereld kijken en je afvragen of je op de weg zit waar je ook wil zijn.

En als de conclusies glashard zijn ga ze dan eens opschrijven, koop een mooi schrijfboekje en begin met je persoonlijk leiderschap reis en maak er een reisverslag van. (leuk voor later ook).

Succes!

Hellen

Zoveel om over te schrijven, zoveel ook niet…..

Ruim een jaar geleden schreef ik mijn laatste blog, misschien ben ik alle lezers kwijt, misschien ook niet. Maar schrijven ontstaat vanuit inspiratie, gaat over gevoel en ervaringen delen, met een bepaald doel natuurlijk. Voor mij was het doel altijd “persoonlijke ontwikkeling”, bewustwording van wat je doet en waarom je het zo doet, het was een verlengstuk van mijn bedrijf “InnerZicht”. Ik kon voorbeelden uit de praktijk bespreekbaar maken met een sausje van mijzelf. 12 maanden verder, 12 maanden  zoeken wat ik nog wel en niet kon delen, ik heb zoveel meegemaakt dit jaar en bij alles dacht ik, dat ga ik niet delen, daar herkennen mensen zichzelf teveel in, daar krijg ik problemen mee etc etc… Ik blokkeerde mijn eigen inspiratie, ik blokkeerde met mijn gedachten (hoofd) mijn eigen gevoel (hart). Kwam grotendeels door mijn toen nog nieuwe bijbaan, ik had bewust gekozen voor een baan bij de politie, in een 24/7 bedrijf, werken in de onregelmatigheid en ook werkelijk iets betekenen voor de medemens.  Leren plannen voor mijn klanten van InnerZicht. Na 10 jaar alleen werken zocht collega’s , kreeg er 100 op 1 afdeling, ik wilde verandering en dat heb ik gekregen! Ik kan niks delen over mijn werk, daar heb ik een belofte voor afgelegd, daar komt al een stukje blokkade vandaan. Het past niet bij mij om een rem op mijn uitspraken te hebben. Dat stuk zal ik dan ook niet aanraken maar een persoonlijk leiderschap traject was dit afgelopen jaar zeker en ik kreeg er nog voor betaald ook! Zo heeft ieder nadeel weer een voordeel. Inmiddels heb ik een vast dienstverband gekregen, het blijft dus een groot onderdeel van mijn leven en laten we eerlijk zijn, in deze tijd waar ik toch ineens minder klanten heb door Covid-19, een mooie zorgeloze basis in mijn leven. Ik hoef nergens aan te kloppen en dat is fijn. Ik werk door, vitaal beroep…. Klanten kunnen nog steeds komen omdat we ruim anderhalve meter uit elkaar kunnen zitten tijdens een gesprek, maar er is op dit moment amper vraag. Eigenwijs als ik ben vind ik video gesprekken niet te doen, ik ben een mens/mens, ik wil in contact in dezelfde ruimte of in gesprek tijdens een wandeling, in het begin zei ik ook dat een gesprek via video kon, maar ik kan er niet aan wennen het haalt voor mij te veel weg. Dus daarom misschien ook minder klanten nu, mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd, maar ook best gek want mentaal vergt deze situatie toch wat van je, ik kan me voorstellen dat veel dingen op je af komen, dat warmte en nabijheid wordt gemist, hoofdbrekers over je baan, je gezin en je normale afleiding die je had. Er zijn mensen die echt heel veel tegelijk te verhapstukken krijgen,  we spreken straks echt van vóór 2020 en ná 2020, niets is meer wat het was, daar heb je een schakeling te maken hoor. Iemand zei laatst, we gaan de babyboom straks meemaken, maar ik denk juist dat we veel scheidingen gaan krijgen, scheiden omdat nu alles naar boven komt wat niet goed meer is. Niet alleen in relaties maar ook binnen bedrijven, politiek, natuur en milieu.  We werden gedwongen te stoppen, stil te staan en gaan nu langzaam evalueren en dat is in veel gevallen volgens mij zo gek nog niet…

Fijn dat ik dit weer even met jullie kon delen….hoop dat de inspiratie weer terug is!

Hellen

Niets is wat het lijkt!

De vraag die me bezig blijft houden is het grote verschil tussen onze binnen- en buitenwereld… Als je veel met mensen praat en vooral luistert en tussen de lijntjes leest dan kan ik vaststellen dat er twee werelden zijn. We leven natuurlijk ook in dualiteit, maar tijdens mijn werk mag de scheidingsmuur even weg, mag ik in de coulissen kijken, heb ik meer zicht dan het dagelijks publiek van deze persoon. Ik ontmoet daar onzekerheid, schaamte, twijfel, geheimen, onuitgesproken dromen, leegte, eenzaamheid, angst, verdriet en meer zaken die je als publiek niet te zien krijgt.

Het publiek (familie, vrienden, collega’s, bekenden en vreemden) hoort voornamelijk wat er allemaal goed gaat, soms dat iets zwaar is, succesvol druk, vakanties, en dan natuurlijk de uitzonderlijke schoolprestaties van de kids. En wat vooral in de mode is, is de zin “ik ben echt helemaal mijzelf” (gebleven) Ik gun het je natuurlijk, dat willen we allemaal, onszelf zijn!

Maar (is nee, ik weet het)… we hebben volgens mij allemaal een deel in ons, dat zich niet snel laat zien. Wat we vooral zelf niet willen laten zien, we willen namelijk niet kwetsbaar zijn, te koop lopen met minder goede zaken of zijn bang voor medelijden, we zijn nooit goed genoeg, constant op zoek naar erkenning, onzeker over ons uiterlijk, bang om onze baan te verliezen etc. en inderdaad er zijn ook mensen die zichzelf graag als slachtoffer willen verkopen (En niet ieder mens heeft dat zelf door).  Het is een toneelstuk waar we onszelf in hebben gezet, het publiek wil “echtheid”, helden en heldinnen, de acteurs verkopen dat ze “zichzelf zijn”, u vraagt, wij draaien.

Het zijn dus eigenlijk alleen maar woorden, woorden die iets pretenderen, het publiek tevreden stellend….

Over woorden gesproken, kunnen we die dan wel uitleggen?

Je leest ze, hoort ze, voelt ze, ze zeggen alles, of niets, ze kunnen beschadigen of je diep raken met een prachtig gevoel erbij. Woorden zijn wapens, er ontstaan oorlogen door, worden verdraaid om iets groter te maken dan het is, worden gebruikt om anderen in een slecht daglicht te zetten om jezelf beter of belangrijker te maken, zwendel, verdriet, liefde, compassie, empathie, vullen een leegte en vast veel meer te benoemen bij het woord “woord/en”. Je kunt dus 1 woord, niet 1 ding laten zijn, voor ieder mens zal het een andere betekenis of gevoelswaarde hebben.

Dan heb je ook nog de woorden uit “toneelstukken” van anderen waar we een rol in hebben. Neem de politiek, zij zijn het stuk en wij spelen, naast publiek, de interactieve rol. We denken er niet eens meer over na, en die woorden? Die horen we niet meer of we krijgen ruzie omdat iedereen ze anders interpreteert. En als er iets voor ons bedacht is sjokken we erachteraan omdat we er zogenaamd niet veel aan kunnen doen. Als je er heel bewust over na gaat denken en ziet hoe het een theaterstuk is vol gebakken lucht, leugens en gemanipuleer …. Nou ja… dat dus. Toneelstukken van anderen.

Ook ik stond in toneelstukken van anderen net als iedereen, dacht dan dat het echt was, dat ik een vaste rol had, totdat mijn woorden niet overeen kwamen met het script, waar mijn tekst niet goed werd uitgesproken en werd een blijspel een diepgaande thriller en woorden omgezet naar wapens. Waar woorden naar boven kwamen die verborgen waren gebleven, waaruit bleek dat anderen een toneelstuk, binnen een toneelstuk aan het opvoeren waren. Het woord “bijzonder” is nog voorzichtig uitgedrukt, mensen lijken “zichzelf” totdat ze hun ware aard vanuit verdediging of angst laten zien. Pas dan kun je “echt” ervaren, en is ervaren niet beter dan geloven. Maar ontkomen doen we er niet aan, we kunnen er wel bewust naar gaan kijken. Wie speelt er in mijn stuk? Bij wie heb ik een rol? Wil ik deze rol nog wel etc… Kijken op een diepere laag noem ik dat. In een toneelstuk word je er uitgeschreven, je mag niet meer meedoen omdat je het script niet  speelt volgens regels van anderen en waarschijnlijk doet iedereen hieraan mee.

Woorden kunnen ook manipuleren, iets inpakken, naar de mond gezet worden om iets voor elkaar te krijgen. Woorden kunnen ongelooflijk veel impact hebben en we staan daar denk ik niet genoeg bij stil, en sterker nog, we spreken niet op tijd uit wat de woorden van anderen met ons doen, en dan komen we in de binnenwereld vast te zitten met de impact van de woorden van anderen. Mijn woorden zijn vaak genoeg harder aangekomen dan ik bedoelde, en dat is niet meer terug te draaien. Het is geen veroordeling, het is menselijk, maar het mag van mij wat bewuster worden bij iedereen.

We hebben allemaal hoofdstukken in ons leven die we niet gaan voorlezen, het zou alleen wat echter zijn als we stoppen met te pretenderen dat ‘t zo “echt” is. Niemand is perfect, perfectie bestaat namelijk niet, wat voor jou perfect is hoeft dat voor mij niet te zijn, het is wat je er zelf van maakt, het is geen waarheid. Het zijn persoonlijke waarheden die voor een ander dus een andere waarde heeft.

Jouw toneelstuk maakt je ook geen beter mens (de enige die denkt dat dit wel zo is ben je zelf), succes ook niet, mooie woorden ook niet, het is allemaal uiterlijke schijn. Als jij namelijk alles doet omdat je denkt dat je publiek dat wilt dan val je uiteindelijk door de mand, want als iets niet uit je hart komt kan het anderen ook niet raken. Men prikt uiteindelijk door het spel heen. Het gaat om je persoonlijkheid, je gedrag, hoe jij met anderen omgaat. Daar word je op gewaardeerd, daar worden mensen wel of niet blij van, daar voel je dat met alle gebreken iemand fijn is om mee samen te zijn. Het gaat om gevoel! Verstand bedenkt het script, maar gevoel zou je regisseur moeten zijn. Zonder oordeel over anderen, over hoe het hoort etc. Het is een persoonlijke invulling en niet geschikt voor iedereen. Het gaat om de verbinding hoofd en hart, gebruik je intelligentie om te vertalen wat je hart graag wil, ongeacht andere toneelstukken. Niemand heeft t recht om over jou te oordelen, dat is alleen maar afleiding van hun eigen stuk.

“Niets is wat het lijkt”, het is hoe jij er naar kijkt en wat jij er van maakt. Echt jezelf worden is een levenslange struggle gok ik, mensen die daar dichtbij zijn oordelen niet en maken gewoon eigen keuzes. Ze willen niet bewijzen dat ze gelijk hebben, zijn niet boos, rancuneus of wat dan ook . Er zijn weinig van deze mensen, wonen waarschijnlijk hoog op een berg of zijn al dik met pensioen. Ze hoeven niet te pronken met auto’s, spullen, of praten over hoe geweldig de kinderen het doen. Willen geen erkenning meer van anderen gok ik. Deze mensen zullen nooit zeggen “ik ben zo mijzelf”, ze geven hooguit een glimlach…er is geen bewijsdrang meer.

Tot die tijd willen we dus bijna allemaal geaccepteerd worden, dat er van ons gehouden wordt, dat we er toe doen, erkenning, mensen om je heen waar je kan ontspannen, niet vechten om te blijven staan maar gewoon ontspannen mogen zijn wie je op dat moment bent. We zoeken de eenheid met de ander.

Het begint met te erkennen dat je niet perfect bent en ook niet hoeft te zijn, proberen minder te oordelen of veroordelen van anderen, beseffen dat je met je oordeel anderen kunt beschadigen om jezelf een beter gevoel te geven. Beseffen dat je ook een rol speelt in toneelstukken en kijken of je dat nog fijn vindt. Geef je lichaam ontspanning ipv inspanning door constant in de verdediging te staan. Laat het eens los, kijk wat er gebeurt als je niet meer actief je rol speelt in andermans toneelstuk, wie blijven er over, wat heb je al die tijd hoog willen houden en voor wie? Er zijn op dit moment zoveel jonge mensen die zich afvragen wat ze hier eigenlijk nog doen, ze hebben in hun jonge leven vooral voldaan aan de eisen van hun opvoeders en anderen in de buitenwereld dat ze geen idee hebben wie ze zijn en dat dit een uitzichtloze toestand is.

Dus als iedereen nu eens zou ophouden met persoonlijke perfectie op anderen te leggen dan zou dat een stuk schelen, leef en laat leven en als het goed is ontmoet je dan mensen die “echt” bij je horen, waar je je ontspannen bij voelt, waar je niets hoeft hoog te houden om mee te mogen doen, stop met kopie gedrag, geef jezelf meer ruimte en kijk naar waar jij je van binnen prettig bij voelt, schrijf je uit bij toneelstukken van anderen en begin langzaam met het schrijven van je eigen script….

Hellen

PS voor de vaste lezer: Ik ben aangenomen bij de politie, bij 112, rest mij t halen van een uniform,  binnenkort start de interne opleiding, heb ik dus een duo baan. Zzp-er & dienstverband, ik stap dus in een nieuw te schrijven stuk…. 😊

http://www.innerzicht.nl

 

Verandering!

Verandering, was de rode draad afgelopen weken…. Soms heb je het gevoel dat juist alles stil staat, op slot zit, maar nu lijkt de energie in beweging. Hier gingen de gesprekken in de praktijk vooral over. De één wilde betere communicatie met de omgeving, heeft moeite zich uit te drukken en wil dat veranderen. De ander komt er na 36 jaar werken voor dezelfde baas achter dat hij een beetje opgebrand is, hoe moet hij dit veranderen, iemand die zakelijk een grote stap gaat maken en daar zijn weg in moet vinden en o.a. een scheiding, wat ook de nodige verandering brengt. Gesprekken gaan natuurlijk altijd over verandering, maar toch, het lijkt in de lucht te hangen. Ik heb ‘t trouwens niet over de gedwongen verandering die mensen voor de kiezen krijgen, die waren er natuurlijk ook, een lelijke diagnose, een moeder die haar kind verliest door zelfmoord, ziekte en verlies van wat dan ook… ga er maar aanstaan, gedwongen verandering, dat wat niemand wil.

Ik blijf nu bij de “vrije keus” verandering, durf je nieuwe stappen te zetten als dat van binnen leeft, durf je los te komen van het meedogenloze oordeel van anderen, zelfvertrouwen en wat gebeurt er als je dan verandering wil aanbrengen in je leven? Vragen die behoorlijk bezig houden.  Waar we vaak ook geen antwoord op krijgen omdat ze in de toekomst liggen. Waarom doe ik wat ik doe en voelt dat nog oké? Heel gezond om daar dus af en toe eens op te kauwen. Er is altijd een rode draad in iemands leven en de kunst is om deze te ontrafelen, een soort “must do”  om niet stil te blijven staan. Groei is leven toch 😉  Als je ervoor weg loopt dan trek je die rode draad juist strakker, als je hem kapot trekt ontspruit er weer een nieuwe met nog meer touwen,  maar als je hem ontrafelt krijg je er zelfinzicht voor terug en kun je nieuwe keuzes maken… (ben je er nog?) Verandering dus.

Ook mijn leven ontkomt niet aan verandering, die draad  trekt al een tijd op alle gebieden. Ik ontrafel me suf… vroeger liep ik er voor weg, tegenwoordig durf ik te ontrafelen… Het begint met interne stemmetjes die laten weten dat je eigenlijk wel dit of dat zou willen doen, maar de andere stemmen houden je dan weer op je plek (angst), al jaren vind ik bijvoorbeeld mijn werk best eenzaam, ik wil het niet missen, haal er heel veel voldoening uit, maar ik ben wel veel thuis en alleen in mijn gedachten, ik mis soms collega’s! En ben daarin niet de enige zzp-er. Collega’s geven een andere dynamiek. Ik ontrafel al een tijdje, wat wilde ik vroeger nog meer, ik wilde bij de recherche, maar die schiet ik gelijk in mijn hoofd weer af. (vast te oud, en geen politie achtergrond)  Werk graag met en voor mensen en vaak schoot 112 ook door mijn hoofd,…om lang verhaal korter te maken, ik zit al sinds november in de procedure en het ziet er goed uit, als alles in deze lijn doorgaat dan zit ik over een paar maanden, parttime bij 112 voor de  politie in Driebergen. Makkelijk te combineren, weekend, dag, avond of nachtdiensten, mijn klanten merken er niets van en nieuwe klanten krijgen altijd plek. Ik word er blij van, ik word weer onderdeel van iets groters, krijg collega’s er gratis bij. Als ik naar mijn andere stemmetje had geluisterd had ik die sollicitatie in november nooit gestuurd, had ik de gesprekken en assessments niet gehad, wist ik niet dat ik van de 90, bij de 30 genodigden zat, dat er na gesprekken nog 12 over waren (tot nu toe) en dat ik er nog steeds bij zit. Had ik naar mijn angst geluisterd (welnee die gaan mij toch niet aannemen) dan had ik dit niet meegemaakt en dat is al zo waardevol. Dat ontrafelen heeft zin mensen, en met het aangaan en de moed hebben te luisteren naar je innerlijke stem, nieuwe stappen te zetten, bepaal je zelf weer de koers van de verandering in je leven.

Hellen

http://www.innerzicht.nl

Het is niet te stoppen….

Zo! 2018 eruit en 2019 erin, of we nu willen of niet, het gaat gewoon door. Het is nu 2 januari en dit jaar is niet te stoppen. Vandaag kreeg ik de behoefte om op te ruimen en dingen weg te gooien, helaas was ik op de tweede dag van dit nieuwe jaar al een afspraak vergeten …. Begint goed dacht ik, maar na 10 minuten en al mijn sorry’s was ik klaar voor de afspraak, en kwam alles nog goed.

Na de afspraak was ik dan wel weer mijn opruimwoede kwijt, jammer natuurlijk, maar de dag is nog niet voorbij. En nu kwam ineens de behoefte een blog te schrijven, de vorige ging over kerst, dus tijd voor een nieuwe. Ik dacht aan wat er in 2018 centraal stond, dat was best veel, dus maar bedenken wat ik belangrijk wil gaan vinden in 2019…. En, ik vind daar iets van, door ervaringen in 2018 ontstaan nieuwe zaken voor de toekomst. (Als je weet wat je niet wilt, laat dat gelijk ook zien wat je wel wilt)

In 2018 wilde ik graag “echte” verbindingen, echte gevoelens, emoties, delen, openheid etc… Voor een deel is dat ook gelukt, maar tegelijkertijd ook vreselijk mislukt. Het begon goed, ik was open, maar werd ook glashard pijn gedaan. Noem het naïef maar ik ging er vanuit dat mensen net zo denken als ik, dat mensen niet moedwillig anderen pijn willen doen, dat je eerlijke communicatie hebt, alles bespreekbaar is, maar niet ieder mens staat natuurlijk zo in het leven. Het gevolg van open zijn betekent niet dat je Jan en alleman je hart in kan laten lopen.  Dat deed ik wel, de les; we zijn allemaal anders, en dat is oké (zeg ik nu), je hoeft niet met iedereen door een deur te kunnen.  Ik liep tegen sneaky, gemene, leugenachtige zaken aan waar ik zelf uiteindelijk niet meer de puf voor op kon brengen te vechten voor mijn waarheid, mensen schreeuwen, willen gelijk hebben, weten t beter, luisteren niet meer als ze al een aanname hebben gemaakt, vreselijk echt, ik heb besloten mij nooit meer te gaan verdedigen, 1x vertel ik mijn waarheid en als dat niet gehoord wil worden dan is dat wat het is. (zo grappig dat ik mijn klanten dit al jaren vertel, zelf dus ook weer de schoenmaker bleek met kapotte schoenen) Mijn reis naar Zuid-Afrika was wel “echt”, daar kon ik voelen, zo fijn om met jezelf op reis te gaan.

2019 wil ik dus zo min mogelijk vechten. Take it or leave it, maak je eigen keuzes, daar hoef ik geen deelgenoot van te zijn. Ik laat in 2019 niet meer tegen me schreeuwen, niet door de boze burger, niet door bekenden of onbekenden, niet door mensen die hun waarheid zo vasthouden, niet door kinderen, gewoon niet! Ik word minder naïef maar blijf wel open. Vechten is, als het goed is, niet nodig, vechten is angst, vechten tegen iets terwijl we eigenlijk vóór iets kunnen zijn. Vechten tegen racisme zou vechten voor gelijkheid moeten zijn. Vechten tegen ziekte zou eigenlijk vechten voor gezondheid moeten zijn, daar moet de focus op, niet op wat je niet wilt, maar op wat je wel wilt. Ik deed er zelf aan mee, daar ga ik dus mee proberen te stoppen in 2019.

2019 mag van mij zachter, eerlijker, echter, knokken voor wat je graag wil, niet wegrennen bij iets wat je diep raakt, kwetsbaar durven zijn, blijven staan en het aangaan, blijven communiceren, je gevoelens delen zonder consequenties,  zelfvertrouwen, iets voor een ander doen zonder er iets voor terug te willen, onvoorwaardelijk, en toch ook weer open staan voor anderen met het risico dat t pijn gaat doen. Uit je comfortzone, stappen zetten, groeien, niet voor de ander maar voor jezelf, en dan heeft de ander er ook iets aan want jij zit goed in je vel.

Ik gun je een mooi jaar voor jezelf 😉

 

Hellen

www.innerzicht.nl

 

Kerstborrels en ander ongemak..

En…..daar gaan we weer, december is halverwege en de kerststress komt bij sommige mensen weer naar binnen gewandeld

Als je tot de kerstlovers behoort dan kun je stoppen met lezen, dit gaat over de stress en de minder leuke zaken die rond de feestdagen kunnen hangen…. Laat me je de pret niet ontnemen, fijne dagen gewenst!

Nu heb ik zelf nooit last van kerststress overigens, ik ga vlak voor kerst naar de winkel, irriteer me aan de drukte,  haal wat ik nodig heb en klaar. Ga niet speciaal “dan” naar de kapper en ga ook niet shoppen voor kerstkleding., heb als zzp-er geen kerstborrel en helaas ook geen kerstpakketten 😉 Ik ben eigenlijk ongeschikt kerstmateriaal.

Terug naar mensen die vooral tegen de kerstdagen aanhikken, de kerstborrel, verplicht extra leuk doen met mensen die je de hele dag al om je heen hebt, de bla bla verhalen aanhoren want waar moet je het anders nog over hebben. De borrels die uitlopen op net over het randje gaan bij of met een collega, té veel van alles zeg maar…

Deze periode doet een aanslag op je aanpassingsvermogen, alles moet tip/top in orde, niet alleen voor de familie, maar ook voor schoonfamilie, vrienden of met wie jij dan ook de kerst gaat vieren. Er zijn mensen die hopen dat ze opgeroepen worden voor een spoedklus, ineens terug moeten naar kantoor omdat er crisis is ofzo. Misschien wil je liever het land verlaten, maar dat verlangen, voor je partner of familie ieder jaar weer inslikken. Misschien heb je iemand verloren, iemand die nu een lege stoel achterlaat, daar wil je liever niet zo heftig mee geconfronteerd worden. En dan heb je natuurlijk ook mensen die helemaal alleen zijn, eenzaamheid, ook niet fijn om de feestdagen in te gaan zo in je eentje. Iedereen heeft een eigen verhaal en een eigen gevoel bij deze dagen, en gek genoeg voelen ze veel zwaarder dan gewone doordeweekse dagen…

Het vervelende is alleen dat het lijkt alsof je dat allemaal niet mag voelen of vinden… daardoor wordt de druk nog hoger, vooral laten zien dat alles zo “gezellig MOET” zijn..

Bij MOETEN gaat alles mis, zo ook bij kerst en feestdagen.

De spagaat ontstaat als je in een relatie terechtkomt of vast zit in familiepatronen die zo sterk zijn dat niemand iets anders durft te doen dan de verplichting. Als je vrijgezel bent verlang je misschien juist naar deze stress, of ben je blij dat je helemaal zelf kunt bepalen hoe je deze dagen gaat invullen, het is hoe dan ook een periode waarin je uit je dagelijkse bezigheden wordt gehaald, toch een soort van “verplichting” aangaat om anderen niet voor het hoofd te stoten. Maar ook een periode waar “aardbevingen” voorkomen. (van oude familie spanningen tot scheidingen) Het kan letterlijk een trigger zijn voor veel emoties en verdriet, opgelegde sssssstttt. momentjes, oude pijn, gemis, boosheid, oude koeien etc.  (Ben benieuwd hoeveel mensen weer uitblazen, als te strakke kleding uitgetrokken wordt en denken; ” Zo! dat hebben we weer gehad…”).

Hoe dan ook, geef jezelf een beetje ruimte door minder te vechten tegen waar je voor kiest of inzit. Leg je er bij neer als het niet je ding is. Of kies iets anders,  liever met een dekbed op de bank “a la Bridget Jones” Maar…. hoe harder je vecht tegen wat er is, hoe erger het gaat worden….

Ik wens je in ieder geval fijne dagen toe en bedenk dat je nooit alleen staat in je gevoel..

Hellen

http://www.innerzicht.nl