Soms moet je even met je neus op de feiten worden gegooid om weer beter naar jezelf (lichaam) te luisteren. 
Zo lag ik gisteravond (dinsdag) om 22.30 op de eerste hulp in Utrecht… wat eraan vooraf ging waren dagen met een overslaand hartritme (signalen), ik liep door, zuchtte het weg, verzon allemaal excuusjes in mijn hoofd, is niks joh, vooral niet naar de dokter…. Tot ik een klant aan de lijn had (geen toeval ;-)) we waren in gesprek en toen dat klaar was zei ik “mag ik jou iets vragen, ik heb al dagen hartkloppingen die ik wegzucht, maar nu gaat het ook nog pijn doen, wat zou jij doen”? Klant, Internist van beroep, zei: onmiddellijk serieus nemen, naar de eerste hulp, niet morgen maar nu! Ik werd zelfs aangemeld, zo lief. Ik stapte in mijn auto en reed naar Utrecht, kreeg er spontaan nog meer zenuwen van, maar ik ging. Lang verhaal kort… veel te hoge bloeddruk maar mijn hart was oké.
Ik lag in mijn eentje, moest wachten op uitslagen van hart/long foto, bloed, hartfilmpje, en moest blijven liggen omdat ik aan draadjes vastlag voor de monitor, zo kon ik dus anderhalf uur nadenken over hoe dat nou zoal bij mensen werkt. Die dag sprak ik met een klant die burn-out-achtige klachten heeft en 2 dagen minder is gaan werken (voor mij staat een burn-out voor heel lang dingen doen die je niet fijn vindt of teveel voor je zijn, over je eigen grenzen gaan, x op x). De worsteling is groot om toe te geven aan wat je voelt, maar uiteindelijk gaat je lichaam dwars liggen en uit zich dan in fysieke klachten. De signalen voordat de klachten komen zijn er echt geweest, van binnen voeren we die gesprekken met onszelf echt wel, maar die zijn anders dan die we naar buiten toe uitspreken of doen. En daar zit ook het probleem. Van binnen horen we van onszelf de waarheid die bij ons past, de stemmetjes die zeggen of iets wel of niet handig is, die ons laten weten dat we moe zijn, dat we ergens nee of juist ja tegen moeten zeggen, die stemmen, die zijn juist zo mega belangrijk voor ons lichaam. Maar wat doen we vooral, we doen het tegenovergestelde in de buitenwereld. Ik voelde dondersgoed dat ik niet goed bezig was, ik weet heel goed wat ik zou willen of moeten veranderen, maar in de buitenwereld stap ik dapper verder met mijn kop in het zand. Mensen vinden mij heel relaxed, zo rustig, rustgevend zelfs, maar van binnen ben ik dat echt niet hoor. Wel als ik aan het werk ben, maar zeer zeker niet in mijn eigen binnenwereld. Ik kan en weet wel hoe het moet, dat voordeel kan ik dan snel inzetten, maar ook ik ga tegen die stem in. Mijn lichaam zegt dus iets anders dan dat ik in de buitenwereld laat zien. De burn-out mevrouw is nu minder uren aan het werk, maar voelt zich ook schuldig, wil niet als een watje te boek staan, wil zich niet aanstellen, geen oordeel van een ander hebben, maar thuis zit ze met tintelende handen, moe, algeheel ellendig. Van binnen voelt ze dat het misschien beter is om even helemaal los te zijn van haar werk, en toch gedraagt ze zich anders, ze gaat door. Rare wezens wij mensen ….
Mijn probleem zit niet bij mijn werk gelukkig, het zit in mij, ik weet wat het is…ik ga er natuurlijk mee aan de slag, zorg dat die bloeddruk naar beneden raast zodat ik binnen 2 weken weer van een pilletje af ben. Deze eerste hulp ervaring bracht mij weer een mooi inzicht en ook de vraag waarom het zo moeilijk blijft om je werkelijke waarheid uit te spreken en ernaar te handelen. Denk als de mens dat kan, de zorgkosten een stuk naar beneden kunnen. De les…. Luister naar de signalen van je lichaam, ze proberen je iets duidelijk te maken, ontrafel het en breng een verandering tot stand, vindt je lichaam fijn en jij uiteindelijk ook..…
Hellen
Info zie www.innerzicht.nl 