Het lijkt wel of alle onderste stenen boven komen drijven in deze tijd, veel mensen hebben het best pittig, niet meer kunnen functioneren met al die maskers die je in de loop van je leven hebt opgezet. (onbewust om jezelf staande te houden of niet te voelen wat je voelde) Het is alleen best lullig dat dit opgebouwde onbewuste gedrag je nu dan naar de afgrond brengt en je soms oprecht niet meer weet hoe je daarmee om moet gaan.
Misschien raakte je je baan kwijt, ga je scheiden of heb je een heftige burn-out. Wat het ook is, het wordt hoogtijd om eens bewuster naar jezelf te kijken ipv in de slachtofferrol te stappen. (die rol is niet aan te raden, hij is namelijk veel erger dan je eigen kracht weer vinden). Ik neem de voorbeelden even met je door om een beeld te schetsen.
BAAN VERLIES….
Je hebt gestudeerd, moest en zou bv huisarts worden, de omgeving steunde je, je ouders waren trots en je begon te werken zoals van je verwacht werd. Na jaren van ploeteren, administratie, lobbyisten van de farmaceutische industrie, eeuwig niet echt ziek zijnde, vaste patiënten, tijdnood, nog meer administratie werd je er aardig zat van. Je vond ‘t niet meer leuk, maar ja, je was huisarts, daar had je voor geleerd, daarom was iedereen trots op je, daardoor kon je leuk wonen en had je partner inmiddels ’t vak van huisman/vrouw gekozen. Je gaat maar door, tegen jezelf in, niet meer luisterend naar je eigen wensen en klachten, naar die stem die het altijd goed met je voorheeft. Door en doorgaan…….tot….. ja ’t bruggetje is er al…..
BURN-OUT….
Je lazert zo een burn-out in…. Ook wel fijn dat het een naam heeft, dan heb je in ieder geval wat, je bent je baan even kwijt, je hebt rust nodig, een legitiem thuiszit verhaal. Maar we weten natuurlijk best waar dit deepdown vandaan kwam. We hebben jaren met maskers geleefd en niet naar onszelf geluisterd. Je bent het leven van anderen gaan leven met al je verantwoordelijkheden. Je verdriet over je gevangenis niet meer gevoeld, je ongelukkig zijn weggestopt maar bovenal jezelf verloren……en of t nog niet genoeg is….je partner en jij gaan scheiden, ook jullie zijn elkaar kwijtgeraakt….
SCHEIDEN…
De partner trekt het ook niet meer.. Als je samen verliefd op elkaar wordt is dat het mooiste wat je kan overkomen, een fijner gevoel is er volgens mij niet! En hoe vaak zie je dan kleine dingen, waar je je normaal zonder de roze wolk aan zou storen, door de vingers…. Iets later in de verliefde fase kan het door je gedachten gaan dat je die storende zaken vast wel kan veranderen, of…jij doet het allemaal wel even want dat gaat sneller of je kan dat gewoon beter vind je. Het is tot nu toe allemaal nog in je voordeel. De echte gesprekken samen komen vast, echt luisteren en elkaar aanvoelen ook wel. Maar dan…..de verliefdheid wordt een echte relatie, een huwelijk, er komen misschien kinderen en voor je het weet denk je nergens meer over na en zit je in een molentje alsof je een hamster bent, op weg naar….ja…waar ga je ook alweer naar toe? Waar ben jij eigenlijk zelf nog? Wat waren je dromen, je passie, je talenten, je vrienden? Je doet nog steeds alles voor die ander, want dat ging nu eenmaal sneller, je ging zelfs nog meer doen om je niet zo te ergeren aan al die zaken die je ooit door de vingers zag…. En erger nog, de ander verwacht het nu ook van je! Maakt er misschien schandelijk misbruik van…en jij? Jij rent maar door of je verstopt je in andere zaken en doet eigenlijk niet meer mee…De verbinding met je partner is er ook allang niet meer, jullie lopen gewoon door in je eigen wereldje, gewoon omdat het nu eenmaal zo is… Conclusie: Uitgeput, opgebrand, en huwelijk naar de kloten …
Heftig hé! Jezelf gewoon kwijtgeraakt omdat je dacht dat je alles onder controle had en het vast weer heel leuk zou worden. En nu is de vraag…hoe kan je nog verder leven zonder jezelf… Is wat ooit zo makkelijk leek, nu nog steeds oké voor mij? Nee…nee…nee… in dit bovenstaande verhaal.
Je hebt over je grenzen laten lopen, je hebt alles uit handen gegeven, de ander of anderen boven jezelf gesteld, met goede bedoelingen natuurlijk, om alles te voorkomen waar je nu middenin zit. Hoe bizar is dat? Je denkt het goed te doen, maar je grootste angsten zijn inmiddels werkelijkheid geworden. AU….een pijnlijke conclusie…
Je gedrag om je eigen pijn te voorkomen heeft je juist veel pijn gegeven, de onderste steen komt boven. Goed voor jezelf zorgen, jezelf uitspreken, in verbinding blijven met jezelf is helaas de enige echte weg. Je hart spreekt en als je daar tegenin blijft gaan breekt ie een keer. Eerlijkheid naar jezelf en de ander waar je een verbinding mee hebt, blijft de enige weg. Communiceren vanuit wie je bent, niet vanuit wat anderen van je vinden of verwachten. Niet leven vanuit schuldgevoel of t voorkomen van pijn. Een moeilijke opgave, maar wel de beste en enige weg om weer gewoon, gelukkig met jezelf (en dus anderen) door een deur te gaan. Liefde eerst voor jezelf is essentieel voor ’t zorgen of liefhebben van de ander.
Het is gelukkig nooit te laat om jezelf weer in de armen te sluiten, soms samen, soms alleen, soms in je oude baan, soms in een nieuwe, maar het is echt nooit te laat om weer met jezelf verder te gaan en je niks meer door anderen te laten ontnemen. Blijf trouw aan jezelf….weet dat je nooit alleen staat en dat het een leerzame fase in je leven is. Niet het einde, maar misschien wel een prachtig nieuw begin! 🙂
Hellen
Info zie www.innerzicht.nl 