Breek jij die muur af of moet ik het even doen?

Het is best lastig als je muren ziet bij anderen, menselijke patronen die ervoor zorgen dat dit mooie mens zichzelf verstopt, de kwetsbaarheid is dieper dan diep begraven. Ze voelden iets aankomen wat eigenlijk mega fijn was, maar de angst en twijfel voor alles wat er dan misschien zou gebeuren,  bouwde ineens een mega muur eromheen.

Dan roep ik van binnen:  “Breek jij die muur af of moet ik het even doen?” Sommige geven schoorvoetend toe dat ze het fijn vinden als ik dat even doe, en er zijn er ook die vinden ‘t lastig toe te geven dat er een muur is. (in het persoonlijke gesprek wel hoor, dus niks aan de hand). En eerlijk is eerlijk, ik gebruik mijn muren ook, maar ze kunnen als een soort rolgordijn op en neer en ik weet dat ik de pijn ook moet voelen om weer verder te kunnen en te groeien.

Het is alleen zo zonde, als je beseft dat jijzelf die muur hebt gebouwd en ook in stand houdt. In eerste instantie bouwen we een muurtje als we pijn hebben ervaren. Deze pijn was nieuw en daar besloten we dat we dit nooit meer wilden voelen, de eerste beschermlaag dus. Logisch hé, heb ik ook gedaan, heb er geen oordeel over, alleen WEET ik dat het ons dan in de loop van het leven, na vele pijnervaringen, ook gaat tegenwerken. Ben je eindelijk bij je diepe gevoel gekomen staat die muur nog steeds omhoog waardoor je geen stap meer durft te zetten.

De muur zorgt er dus voor dat je blijft zitten waar je zit, dat je niet meer naar de eigen innerlijke stem kunt luisteren, en juist die stem is er om je te laten groeien en bloeien, deze helpt je op je weg naar geluk, naar liefde, naar t werk dat bij je past, naar alles wat mensen eigenlijk diep van binnen verlangen. Gezien, gehoord en erkend worden en vooral je geliefd voelen, er toe doen.

Hoe kan zich dit ontwikkelen als we alles met kettingen of muren hebben beschermd? Juist…niet!

Ook hier sta je dus weer voor een keuze….durf ik die muur te ontmantelen? Want hier is durven en moed wel op zijn plaats, je hebt namelijk niet veel ervaring met de nu nog kwetsbare jij in de wereld.. Wat zullen anderen wel niet zeggen of vinden, straks vinden ze me een zacht ei, de foute man/vrouw, de egoïst omdat ik mijn gevoel meer ga volgen, etc. etc..  Gedachten die proberen ervoor te zorgen dat je achter die muur blijft hebben het grootste woord! Je wordt alleen al bij de gedachte om eerlijk jezelf te kunnen zijn, totaal klein gemaakt. (Door jezelf) Alle normen en waarden, alles wat je geleerd hebt, alles wat iedereen vindt, het oordeel over hoe dingen moeten zijn welk pad jij volgens de ander moet lopen, die worden allemaal op je afgevuurd in je hoofd en dat zorgt er dan weer voor dat je blijft zitten waar je zit en blijft doen wat je deed. Angst voor het nieuwe, onbekende, maar waarschijnlijk oh zo bevrijdende luisteren naar jezelf en gelukkig zijn, is dus de reden waarom je terugschiet naar het oude patroon. Je loopt weg voor je gevoel, je stopt je kop in het zand, je duwt weg want het geeft GEVOEL. Het laat je voelen wat je eigenlijk echt wilt.

Raar toch, dat we onszelf dan weer in een oud patroon duwen waarin we voelen dat het niet fijn is, niet meer klopt, of niet meer werkt. Zijn het dan de omstandigheden die je gevangen houden of is het die eigen gebouwde muur? Ik denk het laatste.. en ik hoop dat er ooit een dag komt dat je de moed hebt om voor jezelf te kiezen en die muren volledig in puin durft te slaan. Mee te gaan op wat je ook voelt, en laten we nu eerlijk zijn, dat gevoel is er toch ook niet voor niets? Het geeft je de mogelijkheid om te gaan slopen, want jezelf voelen en volgen geeft ook een immense kracht, ik wens je succes en mocht het niet lukken…….. bel me, ik help je graag met het afbreken! 😊

 

Hellen

www.innerzicht.nl

Instagram :  hellen_kabel  – voor dagelijkse InnerZicht quotes

 

Advertentie

Mijmeringen aan zee….

Al weken voel ik dan ik naar zee wil, al weken stel ik het uit… Ik heb iets met water, geen idee waarom, water, vooral de zee dus, doet iets met mij. Het geeft rust, maar vooral de ruimte om in mijzelf te keren, te dagdromen, te mijmeren. Niemand die je stoort als je met je kont op t natte zand zit, hooguit een overenthousiaste hond die even nieuwsgierig hallo komt zeggen. Als ik in die staat verkeer krijg ik wonderlijke inzichten, beelden en aha momenten. Ik begrijp mijzelf weer, ik leef, geniet, en soms zie ik, vanuit mijn perspectief, het heel groot, moeilijk uit te leggen, alsof je ineens door hebt hoe alles werkt….

Ik vroeg me af waarom “ik” mijzelf in de weg stond als ik voelde dat ik naar de zee wilde en het dus niet deed? Wat is dat dan? In mijn werk breng ik mensen juist weer terug naar het vertrouwen vooral naar jezelf te luisteren, dat daar je antwoorden liggen, dat je meer jezelf als wegwijzer mag gebruiken, de regie weer pakken over je leven. Kijk mij nou… ik voel van alles en laat mijn hoofd toch de spelbreker zijn hierin.

Mijmerend aan zee, alleen het geluid van de golven, de rest sloot ik uit, alsof je met je ogen open in een heerlijke meditatie zit, zat ik daar dus gister, het verliep als volgt;

Als ik mijn gedachten (zelfspraak, angst, schuld, onzekerheid, denken voor anderen etc) de overhand laat nemen kom ik nooit waar ik heen wil… Ik heb mijn hoofd ook nodig natuurlijk, mijn intelligentie, mijn analytische vermogen, mijn planning etc… mijn hoofd is dus verdomde handig. Maar als dat hoofd zich met mijn gevoel gaat bemoeien dan gaat het dus mis. Het blokkeert vanuit de emotie… Iedereen heeft emoties, de basis emotie is angst…, vanuit die persoonlijke angst (de inhoud is bij ieder mens anders) ontstaan de emoties die we beter kennen, verdriet, woede, boosheid, paniek tot aan lichamelijke klachten die ons op onze plek houden… Maar de basis is hoe dan ook angst! (ook al denken we nergens bang voor te zijn). Mijn gedachten worden dus geregeerd vanuit oude patronen en de angst om dingen anders te doen dan ik gewend of geleerd heb of zoals men vindt dat het hoort. (lees hier meer over in de blog hiervoor). Je ervaringen uit het verleden dus.. gisteren is ook je verleden 😉 Daarnaast is het de angst omdat je de toekomst niet kent, je weet wat je hebt en niet wat je krijgt als je dingen anders gaat doen. Angst blijft rustig slapen in zijn vertrouwde patronen van alledag. Als dan je gevoel de overhand gaat nemen, (mijmeren helpt dicht bij je gevoel te zijn), wordt je angst wakker, het is de agressieve waakhond die niets of niemand binnenlaat. En dan ben je aangekomen bij het gevecht tussen gevoel en verstand. Angst versus gevoel, en mijn vraag was dus…. wat is de goede weg, de weg van angst (alles bij het oude) of de weg van het niet zichtbare gevoel?  Ik denk dat ik controle heb over mijn leven, maar er vinden ook dingen plaats die ik van te voren nooit had kunnen bedenken. Ik was niet iets van plan en toch gebeurde het. Ik was niet betrokken bij het ontstaan van nieuwe situaties en toch was het er. Ik zei iets wat ik niet gepland had te zeggen en toch zorgde dat er weer voor dat dingen in beweging kwamen. Niet vooropgezet, niet vanuit mijn hoofd, maar vanuit mijn hart. Conclusie heel kort door de bocht, als er dingen moeten gebeuren, gebeurt het kennelijk toch! (Volg je mijn mijmeringen nog?;-) Ik zie ineens een weg voor me, een rechte weg, ik kan het einde niet zien, wat ik wel kan zien zijn zijwegen, en die zijwegen komen uiteindelijk allemaal weer op de rechte weg uit, je kan dus een omweg nemen maar uiteindelijk moet je weer terug naar de weg die bij jou hoort. Je kunt met je controle dus nooit dingen die zo moeten zijn, ontlopen. Ik denk dat hier “controle” dus de mogelijkheid krijgt om zogenaamd zelf te beslissen, je grijpt in….(denk je).

Ik zag ook dat als je rustig dicht bij je gevoel blijft, de rechte weg, zichzelf in alle rust ontvouwt, dat wat de bedoeling is, kan zich rustig laten zien. Je spreekt bijvoorbeeld onbewust dingen uit die kennelijk gezegd moeten worden, zonder dat je het bedacht had, het gebeurt gewoon. Maar als de controle aan de macht is, heb je geen mogelijkheid om iets te zien of te voelen, kan zelfs tot totale verwarring leiden. Dan praat of handel je weer vanuit angst. De kunst is dus om te vertrouwen op het hier en nu. Om toch die waakhond eens tot rust te manen, lekker eten geven, ontdoen van zijn zware kettingen, een lief huis voor hem te zoeken waar hij vooral liefde en aandacht krijgt, want dat is wat hij nodig heeft. (wij allemaal trouwens nodig hebben). Ik prees me weer gelukkig met de mogelijkheid om diep te voelen, mijn gevoel als wegwijzer te gebruiken en mijn waakhond vrijaf te geven. Zijn daarmee alle problemen dan de wereld uit? Nee, dat zeker niet, maar we hoeven niet meer zo te vechten tegen wat er ook is, je diepste gevoel…..

Ineens begreep ik ook waarom ik het bezoekje aan de zee zo lang had uitgesteld….mijn waakhond lag ervoor :-), ik heb hem inmiddels vrij gelaten….

Hellen

http://www.innerzicht.nl