Verandering!

Verandering, was de rode draad afgelopen weken…. Soms heb je het gevoel dat juist alles stil staat, op slot zit, maar nu lijkt de energie in beweging. Hier gingen de gesprekken in de praktijk vooral over. De één wilde betere communicatie met de omgeving, heeft moeite zich uit te drukken en wil dat veranderen. De ander komt er na 36 jaar werken voor dezelfde baas achter dat hij een beetje opgebrand is, hoe moet hij dit veranderen, iemand die zakelijk een grote stap gaat maken en daar zijn weg in moet vinden en o.a. een scheiding, wat ook de nodige verandering brengt. Gesprekken gaan natuurlijk altijd over verandering, maar toch, het lijkt in de lucht te hangen. Ik heb ‘t trouwens niet over de gedwongen verandering die mensen voor de kiezen krijgen, die waren er natuurlijk ook, een lelijke diagnose, een moeder die haar kind verliest door zelfmoord, ziekte en verlies van wat dan ook… ga er maar aanstaan, gedwongen verandering, dat wat niemand wil.

Ik blijf nu bij de “vrije keus” verandering, durf je nieuwe stappen te zetten als dat van binnen leeft, durf je los te komen van het meedogenloze oordeel van anderen, zelfvertrouwen en wat gebeurt er als je dan verandering wil aanbrengen in je leven? Vragen die behoorlijk bezig houden.  Waar we vaak ook geen antwoord op krijgen omdat ze in de toekomst liggen. Waarom doe ik wat ik doe en voelt dat nog oké? Heel gezond om daar dus af en toe eens op te kauwen. Er is altijd een rode draad in iemands leven en de kunst is om deze te ontrafelen, een soort “must do”  om niet stil te blijven staan. Groei is leven toch 😉  Als je ervoor weg loopt dan trek je die rode draad juist strakker, als je hem kapot trekt ontspruit er weer een nieuwe met nog meer touwen,  maar als je hem ontrafelt krijg je er zelfinzicht voor terug en kun je nieuwe keuzes maken… (ben je er nog?) Verandering dus.

Ook mijn leven ontkomt niet aan verandering, die draad  trekt al een tijd op alle gebieden. Ik ontrafel me suf… vroeger liep ik er voor weg, tegenwoordig durf ik te ontrafelen… Het begint met interne stemmetjes die laten weten dat je eigenlijk wel dit of dat zou willen doen, maar de andere stemmen houden je dan weer op je plek (angst), al jaren vind ik bijvoorbeeld mijn werk best eenzaam, ik wil het niet missen, haal er heel veel voldoening uit, maar ik ben wel veel thuis en alleen in mijn gedachten, ik mis soms collega’s! En ben daarin niet de enige zzp-er. Collega’s geven een andere dynamiek. Ik ontrafel al een tijdje, wat wilde ik vroeger nog meer, ik wilde bij de recherche, maar die schiet ik gelijk in mijn hoofd weer af. (vast te oud, en geen politie achtergrond)  Werk graag met en voor mensen en vaak schoot 112 ook door mijn hoofd,…om lang verhaal korter te maken, ik zit al sinds november in de procedure en het ziet er goed uit, als alles in deze lijn doorgaat dan zit ik over een paar maanden, parttime bij 112 voor de  politie in Driebergen. Makkelijk te combineren, weekend, dag, avond of nachtdiensten, mijn klanten merken er niets van en nieuwe klanten krijgen altijd plek. Ik word er blij van, ik word weer onderdeel van iets groters, krijg collega’s er gratis bij. Als ik naar mijn andere stemmetje had geluisterd had ik die sollicitatie in november nooit gestuurd, had ik de gesprekken en assessments niet gehad, wist ik niet dat ik van de 90, bij de 30 genodigden zat, dat er na gesprekken nog 12 over waren (tot nu toe) en dat ik er nog steeds bij zit. Had ik naar mijn angst geluisterd (welnee die gaan mij toch niet aannemen) dan had ik dit niet meegemaakt en dat is al zo waardevol. Dat ontrafelen heeft zin mensen, en met het aangaan en de moed hebben te luisteren naar je innerlijke stem, nieuwe stappen te zetten, bepaal je zelf weer de koers van de verandering in je leven.

Hellen

http://www.innerzicht.nl

Advertentie