Ze was een paar maanden niet geweest, nu was het kennelijk weer even nodig…
Ze komt binnen, geeft me een warme knuffel, gooit haar tas in de bekende hoek en blaast uit alsof ze de marathon heeft gerend… Ik zeg “koffie” en loop al naar de keuken om voor haar een heerlijke cappuccino te maken… en inderdaad, ze roept “oh ja lekker…cappuccino graag met 10 korreltjes ruwe rietsuiker..” ik lach van binnen, ik ken haar inmiddels.
Terwijl ik onze koffie neerzet zeg ik “shoot”….en ze begint…
“Ik word zo moe van mijzelf! Ik doe maar mijn best en alles loopt mis… ik moet alles wat ik van jou heb geleerd van mijzelf steeds in de praktijk brengen, maar soms loop ik jankend door mijn kamer omdat ik zo moe word om steeds mijn spirit hoog te houden….. Ik ben gewoon verdrietig, ik voel me heel eenzaam ook al ben ik niet alleen, ik ben moe….doodmoe… Ik wil een stevige kerel die alleen zijn armen om me heen legt, uren in zijn armen liggen, niet praten alleen maar voelen dat ik geliefd ben, dat er iemand naast me ligt die om me geeft, geborgenheid, gewoon goed! Weten dat je thuiskomt in die armen van liefde en geborgenheid… delen, zonder woorden…..
Maar wat doe ik, ik roep de hele tijd, neeeeee ik moet eerst dit, dan dat en natuurlijk eerst van mijzelf houden, krachtig zijn, zelfstandig, heb niemand nodig en wat dan ook wat ik kennelijk wil zijn. Ik wil geen zielig typje zijn, ik wil niet afhankelijk zijn, ik wil niet als een schoothondje achter iemand aanlopen… een constante tweestrijd…eigenlijk ook nog bang voor de afwijzing, dat ik niet leuk genoeg ben of raar. Ik verpest ieder mooi contact, maak het zelf ook allemaal kapot. Het één roepen en het ander van binnen voelen!! En nu ben ik doodmoe…. Echt, ik ben op. “
Ze loopt nog even verder leeg en uiteindelijk gaan er 3 cappuccino’s in, we lachen, ze huilt, en we maken het weer helder tot ze opgelucht weer naar gaat huis gaat… ze gaat lekker met een dekentje op de bank, eerst kijken of ze in slaap valt en anders pakt ze er een romantische film op Netflix bij. Lekker uithuilen of opgaan in de romantiek waar ze zo naar verlangt. We hebben afgesproken dat de druk van de ketel kan als ze in staat is om te accepteren wat er in haar speelt. Als ze iets voelt mag dat er gewoon zijn, huil t eruit, zwem even in zelfmedelijden en voel je sterk en krachtig als dat zich weer aandient…. Niemand schrijft voor hoe het leven in elkaar zit, de enige manier om het dus dragelijk te maken is door in ieder geval te stoppen met vechten tegen jezelf, daar moet je het namelijk de hele dag mee uithouden. En als je zo moe wordt van jezelf…..ga dan lekker naar bed! Morgen weer een dag….
Hellen
Info zie www.innerzicht.nl 