Afgelopen twee jaar had ik regelmatig de drang om er iets (over grote onderwerpen in de wereld en zaken in ons eigen landje) over wilde zeggen, over wilde bloggen, maar ik deed het niet. Ik zag dingen gebeuren, in het groot en in het klein maar sprak mijn mening daarover niet meer uit. En dan opeens komt er een moment dat je erachter komt dat je te lang tegen je eigen gevoel bent ingegaan. Tijdens Corona was ‘t oppassen wat je deelde, zaken lagen gevoelig, mensen voelen zich aangesproken en reageerden fel op alles wat tegen ’t eigen denken in ging. Mensen werden bang, angst voor het onbekende, angstig om stappen te zetten in een onzekere tijd, we blijven zo lang en zoveel mogelijk trouw aan alles waar we ons ooit een x goed bij voelde. Ook al heb je ’t niet meer naar je zin op je werk, ook al zit je in een shit relatie, ook al gaat alles op de automatische piloot en mis je levensenergie, dit soort tijden laat een mens vaak weinig bewegen om nieuwe stappen te zetten. Wel voor anderen hoor, begrijp me niet verkeerd, maar vaak niet voor jezelf. Praten over wat je bezighoudt is belangrijk, daarom deel ik graag wat voorbeelden over wat mij o.a. bezig houdt.Neem de toeslagen affaire, Pieter Omtzigt heeft ’t ons jaren proberen duidelijk te maken. Hij was lastig, werd de mond gesnoerd, ze moesten in Den Haag van hem af, maar gelukkig voor hem is veel publiekelijk geworden en wordt er steeds meer duidelijk over wat zich met onze medemens heeft afgespeeld. Kinderen uit huis geplaatst, hebben soms een andere naam gekregen, medewerkers van veilig thuis die mensen sommeerde hier niks over publiek te maken, dreigementen van de belastingdienst en jeugdzorg etc… Hier in Nederland mensen, gewoon onder onze neus en wat deden wij? …. Sterker nog, we herkozen dezelfde mensen die het veroorzaakten en verantwoordelijk waren, dat deden we, we zeiden eigenlijk, goed zo, ga maar door, jullie hebben veel mensen en kinderen kapot gemaakt, maar ga gerust verder want dit heeft niks met mij te maken. Voor vluchtelingen doen we nu gelukkig alles, alleen niet als je uit Syrië bent gevlucht, dan heb je gewoon pech, dan ontvangen we je niet zo hartelijk, krijgen je kinderen niet van iedereen beertjes en gevulde tasjes en een warm bed, had je maar een Oekraïner moeten zijn. Ministers die geen verantwoordelijkheid nemen, gewoon een nieuwe post, weer vrij spel om onder het mom van crisis weer nieuwe fouten te maken. Nederland kiest, en kiest ’t bekende, zegt dus, prima wat je hebt gedaan, zeg sorry en ga door! We worden voor onze ogen dag in, dag uit in de maling genomen, onder mom van oorlog en crisis kom je overal mee weg. Jij en ik krijgen dit soort gedrag niet voor elkaar hoor in de echte wereld, word je gelijk, en terecht, afgestraft. Wat doen wij? We hopen dat zij alles goed regelen zodat wij gewoon ons leventje kunnen vasthouden. Dat kunnen we natuurlijk helemaal niet, wij betalen de corona crisis, wij betalen de extreem hoge energiekosten en de crisis komt ook nu weer mooi uit want dan kunnen we gelijk de klimaatafspraken nakomen, allemaal door de oorlog, alles door de crisis. Woonruimte tekort werd niks aan gedaan, nu? Crisis, we verplichten om te bouwen, de oorlog dwingt ons, nee geen bezwaren meer van gemeenten, geen tijd te verliezen, het is crisis. We betalen zelfs de wapens waarmee we oorlog in stand houden, best gek, maar ja, wat moet je dan?
Maar een crisis is ook vaak een mooie dekmantel waaronder alles wat het daglicht niet kan verdragen onder komt te liggen. Dat soort dingen houdt mij bezig, dat soort dingen laat vertrouwen verliezen, dit soort dingen laat jongeren zich zorgen maken, dit soort dingen zorgt ervoor dat veel mensen in angst leven en geen stappen meer zetten. Collectieve angst doet rare dingen en zet mensen op slot. Wanhoop, zelfmoord, verwarde mensen…we zien het misschien niet de hele dag om ons heen, maar ze zijn er wel, de wereld is in crisis en de mens waarschijnlijk ook. Oplossing? Geen idee, wat ik wel weet is dat het belangrijk is om te kijken in hoeverre jij op slot zit, op welke vlakken je niet durft te bewegen, waar je hoofd vol van loopt en daarna goed voor je mentale gezondheid gaat zorgen. Kijk naar je kinderen, mensen die je liefhebt, wees lief voor een vreemde, praat, deel en geef aandacht, en vergeet daarbij niet af en toe te stoppen, stil te staan en te evalueren over waar jij nu eigenlijk staat en welke stappen je zelf kunt zetten!
Fijn om weer even gesproken te hebben, ik heb jullie gemist!
Hellen
Info zie www.innerzicht.nl 