Verslaafd aan drama…

Ja maar hij, hoor ik mijn vriendin weer zeggen… Hoezo ja maar hij? Hoe weet je nou wat hij denkt en doet?  Probeer ik lief te zeggen voor de zoveelste keer… De nieuwe date van mijn vriendin laat een half uur tijd vergaan tijdens hun WhatsAp contact…  “Zie je wel, hij is vast ook nog met een ander aan het Appen! Hij vindt mij vast niet leuk genoeg, hij, hij, hij….”.

Lieverd…word nou eens wakker roep ik weer.. Het zit in jou! Hoe kun je weten wat hij aan het doen is? Misschien heeft ie wel obstipatie en zit ie 30 min. op de wc te creperen van de pijn in z’n buik ;-), wie weet stond er jehova getuige voor de deur en wilde hij niet onbeleefd de deur dicht knallen en luisterde hij begripvol naar het verhaaltje? Hoe kun je nou weten wat hij doet of denkt? “Ja, ja, zucht ze….maar ik kan er gewoon niet tegen, dit wordt toch weer niks, heb ik weer!”

Onverdeelde aandacht, daar gaat het hier om. Onzekerheid, angst en allerlei gedachten die er totaal niet toe doen. Gedachten die een rookgordijn opgooien om maar in drama te blijven hangen. Als je steeds tegen jezelf zegt dat het toch nooit iets wordt, nou geloof me, het wordt ook niets! Je ego denkt…oh, ja, heerlijk…DRAMA! Er zijn nu eenmaal mensen verslaafd aan drama in hun leven. Het is natuurlijk ook makkelijk om te zeggen dat het geluk niet voor je is weggelegd, dat het bij jou nooit normaal kan gaan, dat jij net weer die verkeerde treft. Maar volgens mij is het één en al angst, want stel je voor dat hij je echt leuk vindt! Dat kun je bijna niet geloven want diep in je hart keur je alles van jezelf af. Dus als jij jezelf al niet goedkeurt, hoe kan de ander dat dan doen!

Het klinkt zo cliché als de pest,  ik realiseer me dat, maar je zult echt jezelf eerst leuk moeten vinden om dat bij een ander ook te ervaren. Dus kom op! Kin omhoog, diep ademhalen, vertrouw op jezelf en een beetje op het leven. Je bent goed zoals je bent, echt waar. Je bent uniek! Je hebt alle gebakken lucht van jezelf en anderen niet nodig om je goed te voelen. Het zit gewoon allemaal in jou…niet in je té dure schoenen! Niet in je mooie kapsel of spullen, niet in je strakke lijf waar je zo hard voor moet knokken. Wees vandaag dus een keertje lief voor jezelf, eet waar je echt zin in hebt, ga plassen als je moet, kijk in de spiegel en geef jezelf een glimlach in plaats van een afkeurende blik, stop een dagje met oordelen en begin bij jezelf…. Dan wordt het allemaal iets mooier en kan “de date” zelfs een dag niets laten horen…..je vertrouwt namelijk! Niet op hem, maar op jezelf!

 

Advertentie

Als ik nou een computer was….

Dan had ik de mogelijkheid om al mijn gedachten en gevoelens te wissen! Zou dat geen feest zijn? Het verleden is voorbij, kan ik niets meer aan veranderen, alle schuldgevoel die je in je leven toch beetje opbouwt, alle oude pijntjes, emoties, afwijzingen, slechte vriendjes, verkeerde overtuigingen, slechte schoolervaring, pijnlijke verliefdheden, en zo kan ik wel even doorgaan, allemaal wissen! Heerlijk!

Of toch niet?

Bij nader inzien toch niet zo handig, want alle gebeurtenissen hebben natuurlijk ook gemaakt wie ik  ben. En wat dacht ik dan van alle mooie herinneringen, verliefdheden, kindjes in je armen, vakanties, Italië, heerlijke cappuccino’s, en andere prachtige gebeurtenissen… die ben ik dan ook kwijt. Geen goed plan dus!  Al zoekend naar een oplossing vraag ik mijzelf af hoe ik dan van dit soort onhebbelijkheden en oude zooi af kom, veroorzaakt in het NU moment van het verleden? Ik weet het altijd zo vreselijk goed voor mijn klanten, ik breng ze zo naar hun eigen oplossingen maar als het om mijzelf gaat bak ik er soms niets van. (nu maar hopen dat ze dit niet lezen ;-)) Hoe goed ik het allemaal weet, ik trap er nog steeds in om me te verdedigen terwijl ik niet word aangevallen, te verklaren waarom ik iets doe of niet doe, ik heb soms nog steeds het gevoel dat ik niet goed genoeg ben…ik wil nog steeds alles alleen doen, omdat ik dat gewend ben te doen, ik wil geen hulp, kan het genoeg krijgen maar nee, ik heb mijzelf aangeleerd dat ik het allemaal zelf moet weten, zelf moet doen, zelf moet oplossen en er vooral zelf verstand van moet hebben. Niemand anders veroorzaakt dit, dat heb ik mijzelf ooit wijs gemaakt omdat ik waarschijnlijk de andere mogelijkheid te pijnlijk vond. Hoe dan ook, misschien moet ik me realiseren dat het verleden niet meer te veranderen valt, dat de pijn van toen, niet de pijn van nu is. Dat ik dus opnieuw kan gaan kiezen, niet vanuit de ervaring en gewenning opgebouwd uit het verleden maar door me bewust te worden of dit gevoel, deze reactie, nog wel werkt nu! Grote kans van niet, de reactie komt voort uit de ervaring, is oud dus, best lastig allemaal maar wel te doen vind ik en nog leuk ook als het lukt! Als ik niets verander, zal ik blijven doen wat ik doe en krijg ik wat ik heb. En als ik daar niet meer tevreden over ben weet ik nu dat ik zelf de sleutel heb om een nieuwe deur te openen en alles opnieuw in te richten. Ik ben eruit, ik ben blij met mijn eigen harde schijf, ik hoef geen nieuwe computer, ik blijf nog even lekker bij mijn oude 😉

Niemand vindt me leuk!

Klant komt binnen en alles is zwaar, voelbaar zware energie. Je kent dat wel, mensen die het allemaal even niet zo leuk vinden. Ze stralen het niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk uit. Lichaamstaal is genoeg,  je hoeft geen woord te wisselen.

Als ik vraag wat er aan de hand is zegt ze; Niemand vindt me leuk!   m.i. valt het gelukkig mee, maar voor haar is dat niet zo, ze zit in de “klaag” stand en dan is tenslotte niets meer leuk. De hele wereld is tegen haar! Ik voel even met haar mee, tenslotte kennen we dit allemaal wel, en dan gaan we aan de slag.

Ze benoemt “ding” nummer 1, en als ik aan haar, na meerdere vragen hierover,  vraag hoe erg het nu echt voor haar is, komt ze al snel tot de conclusie dat het wel mee valt….     Zo lopen we alle “dingen” door, van te weinig aandacht van haar vent, tot het gedrag van de kinderen en die gruwelijke collega op haar werk.  Aan het eind van de sessie komt ze zelf tot inzicht dat het eigenlijk nergens over gaat! Dat ze dat geklaag nodig had om niet naar zichzelf te hoeven kijken, om even lekker zielig te zijn en het allemaal af te doen met “niemand houdt rekening met mij”, “ze vinden me niet meer leuk” tot ik ben niet de moeite waard.

Als ze zo ver is dat ze weer verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt en haar zelfvertrouwen langzaam weer voelbaar is, zie ik haar letterlijk opfleuren. We drinken de koffie op en lachen er om. Het is ook niets om je voor te schamen, het is gewoon even zo,  nu is alles weer anders en als ik haar de deur uitlaat roep ik haar nog even na; Hou op met klagen hé!! Ik krijg een mooie lach en een vette knipoog …..