Ze komt nogal geïrriteerd binnen, ik vraag of ze koffie wil, en ze gooit terwijl ze knikt, haar tas in de hoek van mijn kamer. Oké, dacht ik…en trok denkbeeldig mijn fluwelen handschoenen aan 😉
Kom maar op, zeg ik met een knipoog, en ze steekt van wal….
“Ik heb sinds kort een lief zoals je weet.” Ik knik en drink rustig mijn koffie. (Vorige sessie was ze helemaal hyper vanwege haar nieuwe Tinderman, laten we hem “Hij” noemen). “Nou… hij heeft een tijdje zijn best moeten doen voor ik erin mee ging. Ik vond t spannend, wilde heel graag maar geloofde niet dat hij serieus was, we hebben inmiddels gezoend, echt fantastisch, wat heerlijk om dat gevoel toe te laten! Gevoel van geborgenheid, warmte, maatjes zijn, alleen nu krijg ik het benauwd! Ben er veel mee bezig, gericht op contact, hem vaak willen zien of horen, samen dingen doen, het liefst zit ik samen vast op een berg ofzo maar als ik dan minder van hem hoor, slaat mijn denken ineens op hol. “Zie je wel, hij moet me niet”, ik ben niet leuk en goed genoeg”, “hij vond het zoenen echt te slecht en durft t niet te zeggen”, “hij wil stoppen met t contact, ik ben veel te benauwend”, “doet dit vast met meer vrouwen tot hij de beste kiest en dat zal ik niet zijn”, “ik ben gewoon waardeloos, niet om van te houden”…grrrrrrrrrrrrrrrr gek word ik van mijzelf. En weet je wat het ergste is? Ik ga hem bellen en maak t zelf vast kapot, zo bang voor de pijn die volgt als hij me afwijst! Maar dan het kromme, diep van binnen klamp ik me weer vast aan iedere strohalm die er is, een berichtje, de beelden van ons samen in mijn gedachte etc.., dan ben ik weer als de dood om dit te verliezen! Ik maak alles kapot! Ik stoot af en trek aan, lijk wel een magneet, alles door elkaar” Wat gebeurt er met me?” Ze zucht heel diep, en ik zie haar wanhoop.
Ik pak pen en papier en begin te tekenen, ik teken een grote pop. Dit ben jij, zeg ik. Jij bent de 35 jarige vrouw van NU, in jou zitten ook alle opgebouwde “ jijen”. Jij bent de optelsom van 0 tot 35. In jou zitten je ervaringen, de heftige, ook mooie, de trauma’s en alles wat je bij die gebeurtenissen hebt gedacht en vastgezet (overtuigingen). Bij té pijnlijke ervaringen komen dan je natuurlijke beschermingsmechanismen in werking, zie dit als een persoonlijkheid die de rol van “overlever” op zich neemt. Deze rollen pak je omdat de ervaring te pijnlijk of te groot is qua emoties. Dus verdriet, verwaarlozing, eenzaamheid, angst, teleurstelling en ga zo maar door. Deze emoties zitten aan de ervaring vast en zijn vaak ook nog onbewust voor jezelf. Als je als kind geen verbinding had met bijv. je ouders, dan ga je je ongezien, eenzaam, verdrietig en waardeloos voelen, heel erg je best doen om wel in verbinding te komen met alle gevolgen van dien (vaak ook steeds teleurgesteld worden omdat de verbinding nooit komt). Tel daar de emoties die je voelde bij op. Dit ben jij! Deze zijn allemaal diep verstopt, denk je nooit aan, maar helaas bepaalt dit wel je gedrag in het dagelijks leven. Nu jij bent aangeraakt op “verbinding”, ben je regelrecht geraakt in je pijn. Dat is doodeng, je hebt het nooit geleerd en nooit echt gevoeld, je wordt als het ware opengereten op je oude stuk vol verdriet en pijn. Paniek dus, want je gelooft diep van binnen dat je niet veel waard bent, nooit goed genoeg om verbinding te krijgen dus gedraag je je nu door t kapot te maken. Je ervaring is nl je herkenning en je kan niet geloven dat dit echt is (bindingsangst). Daarentegen zit er ook een diepe eenzaamheid, een diep verlangen naar verbinding, naar liefde en omdat je dat NU voelt wil je daar met alle macht aan vastklampen (verlatingsangst). Je bent getriggerd op de oude pijn…en daarom reageer je zoals je reageert. Er is ook goed nieuws, je bent wakker geworden, meer bij jezelf gekomen anders kun je het niet voelen! “Hoe los ik dat op!” smeekt ze bijna. HOE DAN!, de meest gestelde vraag hier in deze kamer.
Een tipje van de sluier, want dit is nogal een proces waar je doorheen gaat. Korte versie dus:
Als je gaat uitwerken wat de ervaringen, de overtuigingen, de emoties zijn die er liggen, dan kun je ze op één lijn gaan zetten. Daarmee word je bewust van je gedrag, waar het vandaan komt, of je er nog gebruik van wil maken of dat je het wil gaan loskoppelen. Dit laatste is het meest gehoopte want dan staat dit gedrag je straks niet meer in de weg. Oude pijn brengt je oud gedrag, die nu niet meer van toepassing hoeft te zijn. Je mag van overleven naar leven!. Het is bewustwording van jezelf, van je hoofd naar je hart en dan ga je als vanzelf je gedrag aanpassen. Dus mocht je een claimer zijn, kijk dan naar jezelf en vraag je af waarom je dit doet. (angst voor verlies) Als je merkt dat je dingen kapot maakt uit angst voor de afwijzing, geef dat deel dan weer ruimte en werk eraan. Het komt dus neer op MOED hebben om naar jezelf te kijken en er dan mee aan de slag te gaan. Geef de ander niet de schuld, die fungeert vooral als spiegel 😊. Het doel? Je onvoorwaardelijk wel weer kunnen verbinden!
Wat betreft deze mevrouw hierboven, ze heeft de MOED eraan te werken, haar gedrag te snappen en bij te sturen. En de liefde…. “Hij” is nog niet gevlucht zover ik weet.
Hellen Kabel
Mocht je vragen hebben over deze kijk op gedrag, stuur me gerust een mail: info@innerzicht.nl
Info zie www.innerzicht.nl 