Ik schreef er al eerder over, maar na de afgelopen weken liep ik er zelf knalhard weer tegenaan, maakte dingen mee, sprak met mensen waardoor de drang naar schrijven erover weer omhoog kwam. Nog even de officiële verklaring;
“De midlife(crisis), is een psychologisch verzamelbegrip voor de psychologische ontwikkelingsfase van mensen tussen de 35 en 50 jaar. Vaak wordt men op deze leeftijd geconfronteerd met zingevingsvraagstukken en wordt men daardoor uit balans gebracht”
Toen ik dat voor het eerst las wist ik dat ik al vanaf mijn geboorte in de midlife was beland, de pubertijd is een midlife en wanneer spreek je over “je middenleven” als je doodgaat op je 51e? Dan had je hem dus rond je 25e? Volgens mij heeft iedere leeftijd een psychologische ontwikkelingsfase. Het is vooral een woord om als excuus te gebruiken voor de diepste gevoelens van de mens. Oké ik vlak natuurlijk de hormonale huishouding niet uit hoor, maar sla de lichamelijke processen even over. Ik wil me beperken tot de binnenwereld, mijn bedrijf heet natuurlijk niet voor niets “InnerZicht”.
Even terug naar het hokje midlife, zoals ik al zei, ik zit daar volgens mij mijn hele leven al. Als kind vroeg ik me al af wat ik hier eigenlijk deed, wat de reden was dat ik hier ben en in welk toneelstuk ik zat, niet kunnen geloven dat je werd geboren om weer dood te gaan en dat was het dan. Als kind begon mijn zoektocht, kwam ook voort uit een gemis van iets, ik was altijd op zoek…. nogal een midlife dus. Op een bepaald moment in je leven kom je onbewust toch in een systeem terecht, het leven neemt t over, je doet de dingen op een soort automatische piloot. Je krijgt een baan, je hebt een relatie, je wil ergens wonen, je wilt genieten van je vrije tijd etc. Voor je het weet duwt het leven je in een ander hokje, je moet volwassen worden, keuzes voor de toekomst maken, zorgen voor later, de vraag of je kinderen zou willen (als dat lukt want ook dat is voor veel mensen niet vanzelfsprekend) de banden van het hokje gaan steeds strakker staan. (dat zie je zelf op dat moment niet meer, je zit er middenin en het hoort bij ’t proces van onze westerse wereld, bijna iedereen loopt dezelfde route. Die route staat redelijk vast, hij gaat bijna automatisch en je diepste zijn wordt het zwijgen opgelegd. Heel soms komt er iets omhoog (intuïtie), om snel weer weggestopt te worden, je loopt namelijk het pad van “hoe het hoort”. Dan zijn er ook nog mensen die je daar haarscherp aan blijven herinneren als je eens van je pad afwijkt. De twijfel aan jezelf en je gevoelen is geboren, je slaapt dus liever even verder. De pubertijd is een prachtig voorbeeld van niet willen slapen in de wereld van routine, uitbreken dat is wat het gevoel schreeuwt en als je de kans hebt gehad om te mogen puberen weet ik zeker dat je daar een wijzer mens van werd. De midlife is precies het zelfde, de slapende vulkaan wordt wakker, doodeng natuurlijk, in je gevoelswereld zet het alles op scherp, maar heb je dan de ballen om daarnaar te luisteren? Wat doe je met die kolkende massa in je lijf? Ik gok dat veel mensen hoge bloeddruk pillen slikken om deze massa te laten voor wat het is. Ik gok dat veel mensen hartklachten krijgen omdat “je hart luchten” niet is wat je als veilig ervaart. Het is natuurlijk ook verdomde onveilig om naar jezelf te luisteren, dit vertelt je dingen die je eigenlijk niet wilt horen, het past namelijk niet in de geplande route van wat we “leven” noemen. De te sterke “overlevers” gaan ook zeker niet luisteren, ze kijken wel uit, “dit krijgt mij niet klein”, gewoon doorgaan. Maar zou het niet zo zijn dat de overlevers die je vroeger vanuit pijn hebt opgebouwd eindelijk met ontslag mogen? Ze hebben je gered ooit, maar je hebt ze nu niet meer nodig, je kan zelf nadenken, voelen, beslissen…. Jij gaat nu over jezelf en niemand anders. Hoe zou het zijn als je wel degelijk naar je gevoel mag luisteren en ernaar kan handelen? Hoe gelukkig kun je zijn als je mag doen wat je voelt? Niet wat je denkt dat “goed” is, maar gewoon luisteren naar die stem die misschien een stuk wijzer is dan al die lessen die je van je ouders of scholing hebt geleerd? Hoe fijn zou het zijn om alles wat je voelt te mogen ontdekken en uitleven? Heel fijn, gok ik.
Afgelopen week ging ik met een vriendin mee naar haar vers demente moeder. Ik ken moeders al 25 jaar, een vrouw met een leven in dienst van anderen, nooit echt bewuste keuzes voor zichzelf gemaakt, ze was wel vrolijk hoor daar niet van, maar zoals ik ’t altijd zag leefde ze niet vanuit haarzelf maar vanuit “hoe het hoort”, wat ze altijd had geleerd. Ze was net over naar een verpleeghuis, we gingen nog iets in haar oude huis ophalen en daar overviel ’t me. Ik stond in het half lege huis, haar huis, het huis wat nu verkocht gaat worden, met spullen die voor haar waarschijnlijk enige vorm van betekenis had, waar straks haar kinderen de boel leegruimen en weggooien. Dat was ’t dan, een deel van ’t leven, spullen hebben geen enkele waarde meer, het zijn maar spullen, ze was nu op een plek waar ze nooit meer weggaat, ja in een kist waarschijnlijk, in een andere “dementie” met als enig uitzicht de dood.
Dat raakte me diep, wat is de betekenis van het leven dan eigenlijk, wat is toch de bedoeling van dit alles, en moeten we dan alleen maar dingen gaan doen die ons blij maken? Genoeg stof om weer over na te denken dus. En misschien is dat ook wel de grootste valkuil….nadenken. (p.s. ik vind ouder worden echt niet tof, in je hoofd blijf je gewoon 30, maar de tijd tikt rustig door, en ja, ik vind daar iets van)
liefs,
Hellen
Info zie www.innerzicht.nl 