Breek jij die muur af of moet ik het even doen?

Het is best lastig als je muren ziet bij anderen, menselijke patronen die ervoor zorgen dat dit mooie mens zichzelf verstopt, de kwetsbaarheid is dieper dan diep begraven. Ze voelden iets aankomen wat eigenlijk mega fijn was, maar de angst en twijfel voor alles wat er dan misschien zou gebeuren,  bouwde ineens een mega muur eromheen.

Dan roep ik van binnen:  “Breek jij die muur af of moet ik het even doen?” Sommige geven schoorvoetend toe dat ze het fijn vinden als ik dat even doe, en er zijn er ook die vinden ‘t lastig toe te geven dat er een muur is. (in het persoonlijke gesprek wel hoor, dus niks aan de hand). En eerlijk is eerlijk, ik gebruik mijn muren ook, maar ze kunnen als een soort rolgordijn op en neer en ik weet dat ik de pijn ook moet voelen om weer verder te kunnen en te groeien.

Het is alleen zo zonde, als je beseft dat jijzelf die muur hebt gebouwd en ook in stand houdt. In eerste instantie bouwen we een muurtje als we pijn hebben ervaren. Deze pijn was nieuw en daar besloten we dat we dit nooit meer wilden voelen, de eerste beschermlaag dus. Logisch hé, heb ik ook gedaan, heb er geen oordeel over, alleen WEET ik dat het ons dan in de loop van het leven, na vele pijnervaringen, ook gaat tegenwerken. Ben je eindelijk bij je diepe gevoel gekomen staat die muur nog steeds omhoog waardoor je geen stap meer durft te zetten.

De muur zorgt er dus voor dat je blijft zitten waar je zit, dat je niet meer naar de eigen innerlijke stem kunt luisteren, en juist die stem is er om je te laten groeien en bloeien, deze helpt je op je weg naar geluk, naar liefde, naar t werk dat bij je past, naar alles wat mensen eigenlijk diep van binnen verlangen. Gezien, gehoord en erkend worden en vooral je geliefd voelen, er toe doen.

Hoe kan zich dit ontwikkelen als we alles met kettingen of muren hebben beschermd? Juist…niet!

Ook hier sta je dus weer voor een keuze….durf ik die muur te ontmantelen? Want hier is durven en moed wel op zijn plaats, je hebt namelijk niet veel ervaring met de nu nog kwetsbare jij in de wereld.. Wat zullen anderen wel niet zeggen of vinden, straks vinden ze me een zacht ei, de foute man/vrouw, de egoïst omdat ik mijn gevoel meer ga volgen, etc. etc..  Gedachten die proberen ervoor te zorgen dat je achter die muur blijft hebben het grootste woord! Je wordt alleen al bij de gedachte om eerlijk jezelf te kunnen zijn, totaal klein gemaakt. (Door jezelf) Alle normen en waarden, alles wat je geleerd hebt, alles wat iedereen vindt, het oordeel over hoe dingen moeten zijn welk pad jij volgens de ander moet lopen, die worden allemaal op je afgevuurd in je hoofd en dat zorgt er dan weer voor dat je blijft zitten waar je zit en blijft doen wat je deed. Angst voor het nieuwe, onbekende, maar waarschijnlijk oh zo bevrijdende luisteren naar jezelf en gelukkig zijn, is dus de reden waarom je terugschiet naar het oude patroon. Je loopt weg voor je gevoel, je stopt je kop in het zand, je duwt weg want het geeft GEVOEL. Het laat je voelen wat je eigenlijk echt wilt.

Raar toch, dat we onszelf dan weer in een oud patroon duwen waarin we voelen dat het niet fijn is, niet meer klopt, of niet meer werkt. Zijn het dan de omstandigheden die je gevangen houden of is het die eigen gebouwde muur? Ik denk het laatste.. en ik hoop dat er ooit een dag komt dat je de moed hebt om voor jezelf te kiezen en die muren volledig in puin durft te slaan. Mee te gaan op wat je ook voelt, en laten we nu eerlijk zijn, dat gevoel is er toch ook niet voor niets? Het geeft je de mogelijkheid om te gaan slopen, want jezelf voelen en volgen geeft ook een immense kracht, ik wens je succes en mocht het niet lukken…….. bel me, ik help je graag met het afbreken! 😊

 

Hellen

www.innerzicht.nl

Instagram :  hellen_kabel  – voor dagelijkse InnerZicht quotes

 

Ik word hier zo verdrietig van!

Ja…echt, we zijn vals voorgelicht, grootgebracht en nog steeds heeft het een verwoestend effect op mensen! Gif? Ja eigenlijk wel, ik durf zelfs te stellen dat we vergiftigd zijn, en ook al gaat het steeds beter, er worden nog steeds kinderen groot gebracht met de mededeling dat je vooral je kwetsbaarheid niet mag laten zien. “Hou op met janken, stel je niet zo aan, “watje”, “mietje”, “niet piepen, zo erg was het toch ook weer niet!” signalen dat je je dus niet mag uiten over wat je echt voelt. (verdriet, angst, onmacht, pijn, boosheid)

“ik mag niet kwetsbaar zijn”, “kwetsbaarheid is zwak”, “kinderachtig” of gewoonweg “ik heb geen idee hoe ik dat moet doen?” “ik zou mijzelf totaal verliezen”. Zomaar een paar voorbeelden die ik regelmatig hoor, herken je er één?

Je kunt nooit een krachtig mens worden zonder kwetsbaarheid hoor, kwetsbaarheid is namelijk een enorme kracht! Het is wat je nodig hebt om authentiek,  dus “echt” te zijn.  Als je deze kracht niet gebruikt ben je een “overlever”, je leeft niet, je verstopt een deel van jezelf.  Je bent aan het vechten tegen wat je voelt, altijd bezig om op je hoede te zijn. Want ja, stel je voor dat ik laat zien wat ik voel, laat staan dat ik het ga uitspreken. (burn-out staat om de hoek). Het is voor veel mensen een verstopt onderdeel van wie ze zijn. De maskers die zijn opgezet om angst, pijn, teleurstelling, boosheid en verdriet te verbergen. Alles wat we wegstoppen stapelt zich in de loop van het leven lekker op. In dit geval een giftige cocktail, ook voor je lichaam helaas.

Hoe erg is ’t nu echt? Als iemand je pijn doet, mag je gewoon boos worden! Als iets je raakt, mag je dat laten zien. Als iemand zijn macht gebruikt, (misbruikt) om jou iets te laten doen, mag (moet) je NEE zeggen. Grenzen aangeven en ophouden jezelf zo klein te maken. Jij bent net zoveel waard als een ander, het zijn gedachten die je voor “waar” hebt aangenomen. Het zijn gedachten en oordelen, de angst die zorgt dat je de echte jij niet laat zien, laat staan jezelf durft uit te spreken!

We verlangen er wel naar, vinden kwetsbare mensen eigenlijk heel mooi.., hun warmte, liefde, aandacht die ze ons geven, eerlijkheid, gezien en gehoord voelen, dat vinden we fijn. Het verlangen naar “echt” geeft aan dat je er zelf niet bijkomt,  dat je je onzeker voelt om jezelf te laten zien, bang bent om jezelf te geven, je zou jezelf weleens kunnen verliezen of pijn ervaren bij tegenslag. De angst om kwetsbaar te zijn maakt ons dus slachtoffer. We zijn geamputeerd, je bent niet compleet. Je blijft zitten waar je zit, in “schijnveiligheid”.

Raar eigenlijk dat we zijn opgegroeid met dit idee. Ik denk dat er hele grote problemen voorkomen hadden kunnen worden als we kwetsbaarheid in de wereld hadden geaccepteerd. Als mensen vertrouwd waren met het uitspreken en laten zien van hun emoties…. Helaas is dat al voor veel mensen te laat! Help dit gif de wereld uit en laat jezelf zien 😊

Liefs

Hellen

http://www.innerzicht.