Het is niet te stoppen….

Zo! 2018 eruit en 2019 erin, of we nu willen of niet, het gaat gewoon door. Het is nu 2 januari en dit jaar is niet te stoppen. Vandaag kreeg ik de behoefte om op te ruimen en dingen weg te gooien, helaas was ik op de tweede dag van dit nieuwe jaar al een afspraak vergeten …. Begint goed dacht ik, maar na 10 minuten en al mijn sorry’s was ik klaar voor de afspraak, en kwam alles nog goed.

Na de afspraak was ik dan wel weer mijn opruimwoede kwijt, jammer natuurlijk, maar de dag is nog niet voorbij. En nu kwam ineens de behoefte een blog te schrijven, de vorige ging over kerst, dus tijd voor een nieuwe. Ik dacht aan wat er in 2018 centraal stond, dat was best veel, dus maar bedenken wat ik belangrijk wil gaan vinden in 2019…. En, ik vind daar iets van, door ervaringen in 2018 ontstaan nieuwe zaken voor de toekomst. (Als je weet wat je niet wilt, laat dat gelijk ook zien wat je wel wilt)

In 2018 wilde ik graag “echte” verbindingen, echte gevoelens, emoties, delen, openheid etc… Voor een deel is dat ook gelukt, maar tegelijkertijd ook vreselijk mislukt. Het begon goed, ik was open, maar werd ook glashard pijn gedaan. Noem het naïef maar ik ging er vanuit dat mensen net zo denken als ik, dat mensen niet moedwillig anderen pijn willen doen, dat je eerlijke communicatie hebt, alles bespreekbaar is, maar niet ieder mens staat natuurlijk zo in het leven. Het gevolg van open zijn betekent niet dat je Jan en alleman je hart in kan laten lopen.  Dat deed ik wel, de les; we zijn allemaal anders, en dat is oké (zeg ik nu), je hoeft niet met iedereen door een deur te kunnen.  Ik liep tegen sneaky, gemene, leugenachtige zaken aan waar ik zelf uiteindelijk niet meer de puf voor op kon brengen te vechten voor mijn waarheid, mensen schreeuwen, willen gelijk hebben, weten t beter, luisteren niet meer als ze al een aanname hebben gemaakt, vreselijk echt, ik heb besloten mij nooit meer te gaan verdedigen, 1x vertel ik mijn waarheid en als dat niet gehoord wil worden dan is dat wat het is. (zo grappig dat ik mijn klanten dit al jaren vertel, zelf dus ook weer de schoenmaker bleek met kapotte schoenen) Mijn reis naar Zuid-Afrika was wel “echt”, daar kon ik voelen, zo fijn om met jezelf op reis te gaan.

2019 wil ik dus zo min mogelijk vechten. Take it or leave it, maak je eigen keuzes, daar hoef ik geen deelgenoot van te zijn. Ik laat in 2019 niet meer tegen me schreeuwen, niet door de boze burger, niet door bekenden of onbekenden, niet door mensen die hun waarheid zo vasthouden, niet door kinderen, gewoon niet! Ik word minder naïef maar blijf wel open. Vechten is, als het goed is, niet nodig, vechten is angst, vechten tegen iets terwijl we eigenlijk vóór iets kunnen zijn. Vechten tegen racisme zou vechten voor gelijkheid moeten zijn. Vechten tegen ziekte zou eigenlijk vechten voor gezondheid moeten zijn, daar moet de focus op, niet op wat je niet wilt, maar op wat je wel wilt. Ik deed er zelf aan mee, daar ga ik dus mee proberen te stoppen in 2019.

2019 mag van mij zachter, eerlijker, echter, knokken voor wat je graag wil, niet wegrennen bij iets wat je diep raakt, kwetsbaar durven zijn, blijven staan en het aangaan, blijven communiceren, je gevoelens delen zonder consequenties,  zelfvertrouwen, iets voor een ander doen zonder er iets voor terug te willen, onvoorwaardelijk, en toch ook weer open staan voor anderen met het risico dat t pijn gaat doen. Uit je comfortzone, stappen zetten, groeien, niet voor de ander maar voor jezelf, en dan heeft de ander er ook iets aan want jij zit goed in je vel.

Ik gun je een mooi jaar voor jezelf 😉

 

Hellen

www.innerzicht.nl

 

Advertentie

Breek jij die muur af of moet ik het even doen?

via Breek jij die muur af of moet ik het even doen?

Kerstborrels en ander ongemak..

En…..daar gaan we weer, december is halverwege en de kerststress komt bij sommige mensen weer naar binnen gewandeld

Als je tot de kerstlovers behoort dan kun je stoppen met lezen, dit gaat over de stress en de minder leuke zaken die rond de feestdagen kunnen hangen…. Laat me je de pret niet ontnemen, fijne dagen gewenst!

Nu heb ik zelf nooit last van kerststress overigens, ik ga vlak voor kerst naar de winkel, irriteer me aan de drukte,  haal wat ik nodig heb en klaar. Ga niet speciaal “dan” naar de kapper en ga ook niet shoppen voor kerstkleding., heb als zzp-er geen kerstborrel en helaas ook geen kerstpakketten 😉 Ik ben eigenlijk ongeschikt kerstmateriaal.

Terug naar mensen die vooral tegen de kerstdagen aanhikken, de kerstborrel, verplicht extra leuk doen met mensen die je de hele dag al om je heen hebt, de bla bla verhalen aanhoren want waar moet je het anders nog over hebben. De borrels die uitlopen op net over het randje gaan bij of met een collega, té veel van alles zeg maar…

Deze periode doet een aanslag op je aanpassingsvermogen, alles moet tip/top in orde, niet alleen voor de familie, maar ook voor schoonfamilie, vrienden of met wie jij dan ook de kerst gaat vieren. Er zijn mensen die hopen dat ze opgeroepen worden voor een spoedklus, ineens terug moeten naar kantoor omdat er crisis is ofzo. Misschien wil je liever het land verlaten, maar dat verlangen, voor je partner of familie ieder jaar weer inslikken. Misschien heb je iemand verloren, iemand die nu een lege stoel achterlaat, daar wil je liever niet zo heftig mee geconfronteerd worden. En dan heb je natuurlijk ook mensen die helemaal alleen zijn, eenzaamheid, ook niet fijn om de feestdagen in te gaan zo in je eentje. Iedereen heeft een eigen verhaal en een eigen gevoel bij deze dagen, en gek genoeg voelen ze veel zwaarder dan gewone doordeweekse dagen…

Het vervelende is alleen dat het lijkt alsof je dat allemaal niet mag voelen of vinden… daardoor wordt de druk nog hoger, vooral laten zien dat alles zo “gezellig MOET” zijn..

Bij MOETEN gaat alles mis, zo ook bij kerst en feestdagen.

De spagaat ontstaat als je in een relatie terechtkomt of vast zit in familiepatronen die zo sterk zijn dat niemand iets anders durft te doen dan de verplichting. Als je vrijgezel bent verlang je misschien juist naar deze stress, of ben je blij dat je helemaal zelf kunt bepalen hoe je deze dagen gaat invullen, het is hoe dan ook een periode waarin je uit je dagelijkse bezigheden wordt gehaald, toch een soort van “verplichting” aangaat om anderen niet voor het hoofd te stoten. Maar ook een periode waar “aardbevingen” voorkomen. (van oude familie spanningen tot scheidingen) Het kan letterlijk een trigger zijn voor veel emoties en verdriet, opgelegde sssssstttt. momentjes, oude pijn, gemis, boosheid, oude koeien etc.  (Ben benieuwd hoeveel mensen weer uitblazen, als te strakke kleding uitgetrokken wordt en denken; ” Zo! dat hebben we weer gehad…”).

Hoe dan ook, geef jezelf een beetje ruimte door minder te vechten tegen waar je voor kiest of inzit. Leg je er bij neer als het niet je ding is. Of kies iets anders,  liever met een dekbed op de bank “a la Bridget Jones” Maar…. hoe harder je vecht tegen wat er is, hoe erger het gaat worden….

Ik wens je in ieder geval fijne dagen toe en bedenk dat je nooit alleen staat in je gevoel..

Hellen

http://www.innerzicht.nl

Wat is waar en waarom dan wel…

Mooie vraag hé… “wat is waar”…zo heb ik er nog één, “wat doe ik hier eigenlijk”. Het zal wel komen door de deuren die weer dicht zijn, de bladeren die vallen of de wintertijd, het mijmeren is weer begonnen 🙂

Ik vroeg een vriendin of ze zich ook wel eens afvroeg waarom ze hier eigenlijk was en aan haar gezicht zag ik duidelijk, ‘oh jee, daar gaan we, Hellen in een diepgaande bui’ 🙂 Ze had gelijk, maar een echt antwoord bleef uit. Ik vroeg het mijn gezinsleden……ook die dachten dat ik regelrecht een depressie in was gevlogen en liepen zuchtend weg. Het zijn geen sexy onderwerpen, ik weet het, maar de vragen spelen wel.

Later sprak ik een vriend, hij zit bij de politie, maakt veel mee, stelt zichzelf vaak de vraag “waar gaat DIT over”… en komt thuis na een heftige dienst met veel bloed, ellende en treurigheid en krijgt de vraag; Hoe was je dienst? Hij antwoordt dan vaak “oh prima”. Maar stelt zichzelf de vraag “waarom doe ik dit” en “waar gaat DIT allemaal over”…

Het grappige is, dat als je de vraag neerlegt, we het overal over hebben behalve over de vraag.  Ja eh, gewoon, je bent er toch, of…je moet het leuk maken voor jezelf of.. leren van jezelf te houden… duh..ik krijg daar dan toch kriebels van, hoezo moet ik speciaal op aarde zijn om dit te doen? Daarnaast gaat het om waarheden die persoonlijk zijn natuurlijk, dus daar kan ik niet echt geïrriteerd op reageren. Het bevredigende antwoord blijft uit… Ik zet mijn gedachtegang even voor je op een rij.  (als je niet bent afgehaakt inmiddels)

We worden geboren, kun je zelf niets aan doen. Dan hangt het er vanaf waar je wieg staat, ook daar, heb je geen invloed op, je gaat wel/niet naar school, pubertijd, ervaringen op veel gebieden (of niet), je moet, moet, moet van alles en als het lukt maak je zelf ook weer een wezentje wat geboren wordt. En dit alles met de op dat moment zijnde liefde van je leven. Dan moet je (jullie) geld verdienen, dat is namelijk om te overleven omdat mensen hebben bedacht dat alles geld moet kosten, soms hebben er ook nog mensen bedacht dat er een boze straffende god is die bepaalt of je in de hemel of de hel komt, je komt dus nog strakker in je overleving te zitten als dat je raakt, dan heb je nog te maken met regels van anderen, opgelegde normen en waarden, schaamte, schuld, kritiek van anderen en af en toe een dag vrij uit de ratelende tredmolen (om je misschien wel vol te zuipen omdat je dit even een ander gevoel geeft. Oké dit klinkt allemaal wat kort door de bocht, je bent geen hamster, maar ik kan nog steeds niet vinden waarom IK/JIJ, hier nu speciaal bent? We hebben namelijk ook allemaal nog eens een andere kijk op zaken en een andere waarheid. (daar ontstaan dan weer ruzie’s, onmin of oorlogen uit etc) … volg je de mijmeringen nog? En, om het nog ingewikkelder te maken, ik geloof in de ziel…naast ons lichaam dus, deze ziel is eeuwig, en heeft herinneringen…. is er ook niet voor niets bij hier op deze aarde.. maar ja….waarom?

En! …… hoe was jou weekend? 😉

 

Hellen

 

De getalenteerde schoenmaker met kapotte schoenen en een deadline…

Ik ben een rasechte deadline werker, komt nog uit mijn omroeptijd denk ik, alles op t laatste moment de uitzending in, druk op de ketel was mijn drijvende werkkracht. Als ’t af was kon ik het loslaten, op naar de volgende uitzending.

Het idiote is dat ik nu nog steeds tegen deadlines aanloop, o.a de 3 maandelijkse btw aangifte, want ik hou t niet bij,  knal alles in een la en tegen de tijd dat ik weer een aangifte moet doen bouwt de spanning zich op, ik moet alles nog in de computer zetten, terugzoeken in agenda, bonnetjes kwijt, bankafschriften uploaden etc… en plannen natuurlijk, want als ik afspraken heb kan ik niet in één keer door.  Zo was mijn plan dat ik vandaag (zondag) de dag zou pakken voor de administratie. Wat denk je wat…. het is nu bijna einde middag en ik zit deze tekst te schrijven want ja…kennelijk is de deadline nog niet dichtbij… (over drie dagen moet betaling binnen zijn)..

Ook het schrijven van een blog, niemand die me zegt wanneer ik ’t moet schrijven, als je het een echte blogger of een commercieel wonder zou vragen dan zou ik dat wekelijks of twee wekelijks moeten doen, zo bouw je een relatie met je lezers etc.. (laatst geschreven blog was 31/8) maar helaas, ik ben niet zo van het “moeten”…

Je zou zeggen dat je dingen die je niet leuk vindt, uitstelt (administratie in mijn geval) en dat je daarom een deadline werker bent, maar dat is niet zo.. mijn werk was echt leuk, ik had gewoon die druk nodig, interne druk die ervoor zorgde dat ik dan niet kon dagdromen of andere dingen kon doen. Het MOEST gewoon af!

Met een blog is dat weer anders, dat is inspiratie, ik kan ineens iets bedenken en hoppa, achter de laptop en schrijven maar.. De laatste maanden best veel inspiratie, maar de onderwerpen die ik zo graag wilde benoemen weerhielden me ook, ik zou echt zoveel willen schrijven, maar er komt steeds een stemmetje dat zegt….doe maar niet, mensen maken er weer iets van, vullen het in…ik voel me meer beperkt dan geïnspireerd de laatste tijd..

Waarop ik van deadline ineens in een ander onderwerp terecht kom, namelijk weerstand, beperkt voelen in wat ik opschrijf…Erg eigenlijk, ik liet me nooit tegenhouden, maar de ervaring leert me dat niet iedereen snapt wat je schrijft, niet aanvoelt hoe je het benoemt, niet inziet dat er onderwerpen van klanten of boeken tussen zitten en er vooral een persoonlijke invulling van maken, een oordeel over heeft, zelfs stempels zet op mijn leven, veroordeling over hoe het is, zonder de werkelijkheid te kennen. Ik ben ook moeder, partner, zus, dochter, schoonzus en schoondochter, dus ja….ook al help ik mensen om zichzelf uit te spreken, in het openbaar (blog) heb ik te maken met anderen waar ik rekening mee moet houden, als ik die verantwoordelijkheid niet zou hebben had ik zeker alles opgeschreven want het zijn onderwerpen en vragen die belangrijk zijn vind ik, waar mensen over na kunnen denken, van een andere kant kunnen belichten.

Ik wil dus van alles, maar het komt er niet direct uit… administratie (geen zin, zo lang mogelijk uitstellen), Schrijven (heel veel zin, maar de inhoud durf ik niet volledig te plaatsen), gelukkig schrijf ik nog wel dagelijks kleine tekstjes voor mijn instagram account (@hellen_kabel)

Ik ben de schoenmaker met kapotte schoenen op dit moment, ik ga blijkbaar van t één naar ’t ander, noem het afleiding, intuïtief of rommelig, angstig, te weinig discipline, lui, of niet gefocust.Ik ervaar het zelf als teveel interesses, gedachten en gevoelens, en die pak ik liever aan dan mijn belastingaangifte 🙂

Maar laten we eerlijk zijn, wat maakt het allemaal uit, niemand heeft er last van, alleen ikzelf en ik heb vandaag toch ineens weer een blog geschreven, de aangifte komt af dat WEET ik zeker, de vraag is alleen wanneer ik dan als een kip zonder kop het ga zitten doen 🙂 Ik heb nog twee dagen.

Fijne dag!

Hellen – InnerZicht

 

 

 

Geen liefde zonder vrijheid…

In 2013,14,15,16,17 schreef ik het ook al en wat blijkt, er is niet veel veranderd, veel scheidingen, enorm veel mensen kampen met relatieproblemen of beginnende scheuren die nog niet volledig duidelijk zijn, maar sudderen. Veel  eenzaamheid binnen de relatie, mensen die aan het veranderen zijn, anders gaan kijken, en zo kan ik wel even doorgaan. Tijd om er weer aandacht aan te besteden, bewustzijn gaat tenslotte over de herhaling die we steeds weer voorgeschoteld krijgen tot het kwartje valt.

Liefde, het meest bezongen en beschreven onderwerp, het mooiste gevoel wat gevoeld kan worden en de drijvende kracht van het leven. Hoe kan het dan toch dat mijn praktijk gevuld is met mensen die ongelukkig zijn, het zwaar hebben met veelal relatieproblemen?

Volgens mij is liefde een levende kracht (energie) die je vol vertrouwen mag (durven) laten stromen, als het niet  stroomt kun je het ook niet voelen, is eigenlijk je leven geblokkeerd. Er gaan dan andere gevoelslagen (emoties) op liggen, we worden meer geautomatiseerd en nemen alles maar voor wat het is. We slepen ons onbewust door het leven, met leuke en minder leuke dingen, maar je voelt niet meer echt dat je leeft. Liefde is namelijk niet te manipuleren of te beperken, het laat zich niet dwingen. Als jij dat liefde noemt dan spelen andere motieven een rol die we liefde noemen, maar gaat over “nodig” hebben. Als liefde echt is, dan VOEL je dat, het stroomt door iedere vezel van je lichaam en ziel, het is er gewoon, heeft geen grenzen of deuren en liefde beperkt zich niet alleen tot de andere mens, het wordt ook gevoeld voor de natuur, kunst, tekst, muziek en dieren, alles wat ons persoonlijk blij maakt. Liefde IS…niets meer en niets minder.

Als je liefde in een relatie wilt houden zal je het dus moeten laten stromen, zonder voorwaarden, zonder kettingen, zonder emotionele chantage of schuldgevoelens. Liefde moet je laten gaan waar het heen wil. Liefde kun je niet afdwingen, niet wegstoppen,….dan wordt liefde namelijk angst. (verlatingsangst, bindingsangst, verantwoordelijkheid te groot, excuus op excuus) En dan is natuurlijk de vraag of je het er kan houden, want als het er niet is dan zul je eerlijk naar jezelf moeten kijken.

Mooi bruggetje, belangrijk ook om liefde voor jezelf te kunnen voelen, als je dat niet doet, stroomt het niet en kan t niet gevoeld en gedeeld worden. Jij groeit als je liefde toelaat, liefde praat, liefde stroomt en groeit, net als jij.  Liefde is dus niet afhankelijk van de ander, maar wel groter en voelbaarder als het mag stromen waar het stroomt, samen met de ander, in verbinding met elkaar.

Hoe vaak hoor je niet de woorden; dat mag ik niet van mijn….. of nou nee hoor dat zou hij/zij nooit goed vinden. Ik moet….van hem/haar etc… Dat is toch raar! Wie is de ander om jou leven te bepalen, dat moet toch een wederzijdse vanzelfsprekendheid zijn vanuit liefde? En wat is je eigen rol? Wat bepaal jij voor je partner? Dat heet dus controle en controle is angst om niet te laten gebeuren wat er gebeurt. “Ik voel me zo alleen want hij/zij is zo vaak weg”. Is dat dan de schuld van de ander? Kijk eens echt waarom jij je zo voelt. Wat heb je zelf nodig, een ander is niet verantwoordelijk voor jouw gevoel. De ander is een geweldige aanvulling en zal graag bij je zijn als jij in je eigen kracht staat, vol vertrouwen in jezelf en in het leven. Je controle voelt dan niet meer voor de ander als een gevangenis, het voelt vrij en prettig om bij elkaar te kunnen zijn.

Er bestaat dus geen liefde zonder vrijheid volgens mij, niet voor jezelf en ook niet voor de ander…

Hellen Kabel

http://www.innerzicht.nl / hellen_kabel op instagram voor dagelijkse tekstjes

Zooo moe van mezelf…..

Ze was een paar maanden niet geweest, nu was het kennelijk weer even nodig…

Ze komt binnen, geeft me een warme knuffel, gooit haar tas in de bekende hoek en blaast uit alsof ze de marathon heeft gerend…  Ik zeg “koffie” en loop al naar de keuken om voor haar een heerlijke cappuccino te maken… en inderdaad, ze roept “oh ja lekker…cappuccino graag met 10 korreltjes ruwe rietsuiker..” ik lach van binnen, ik ken haar inmiddels.

Terwijl ik onze koffie neerzet zeg ik “shoot”….en ze begint…

“Ik word zo moe van mijzelf! Ik doe maar mijn best en alles loopt mis… ik moet alles wat ik van jou heb geleerd van mijzelf steeds in de praktijk brengen, maar soms loop ik jankend door mijn kamer omdat ik zo moe word om steeds mijn spirit hoog te houden….. Ik ben gewoon verdrietig, ik voel me heel eenzaam ook al ben ik niet alleen, ik ben moe….doodmoe… Ik wil een stevige kerel die alleen zijn armen om me heen legt, uren in zijn armen liggen, niet praten alleen maar voelen dat ik geliefd ben, dat er iemand naast me ligt die om me geeft, geborgenheid, gewoon goed! Weten dat je thuiskomt in die armen van liefde en geborgenheid… delen, zonder woorden…..

Maar wat doe ik, ik roep de hele tijd, neeeeee ik moet eerst dit, dan dat en natuurlijk eerst van mijzelf houden, krachtig zijn, zelfstandig, heb niemand nodig en wat dan ook wat ik kennelijk wil zijn. Ik wil geen zielig typje zijn, ik wil niet afhankelijk zijn, ik wil niet als een schoothondje achter iemand aanlopen… een constante tweestrijd…eigenlijk ook nog bang voor de afwijzing, dat ik niet leuk genoeg ben of raar. Ik verpest ieder mooi contact, maak het zelf ook allemaal kapot. Het één roepen en het ander van binnen voelen!! En nu ben ik doodmoe…. Echt, ik ben op. “

Ze loopt nog even verder leeg en uiteindelijk gaan er 3 cappuccino’s in, we lachen, ze huilt, en we maken het weer helder tot ze opgelucht weer naar gaat huis gaat… ze gaat lekker met een dekentje op de bank, eerst kijken of ze in slaap valt en anders pakt ze er een romantische film op Netflix bij. Lekker uithuilen of opgaan in de romantiek waar ze zo naar verlangt. We hebben afgesproken dat de druk van de ketel kan als ze in staat is om te accepteren wat er in haar speelt. Als ze iets voelt mag dat er gewoon zijn, huil t eruit, zwem even in zelfmedelijden en voel je sterk en krachtig als dat zich weer aandient…. Niemand schrijft voor hoe het leven in elkaar zit, de enige manier om het dus dragelijk te maken is door in ieder geval te stoppen met vechten tegen jezelf, daar moet je het namelijk de hele dag mee uithouden. En als je zo moe wordt van jezelf…..ga dan lekker naar bed! Morgen weer een dag….

 

Hellen

http://www.innerzicht.nl

Op reis met jezelf…

Tafelberg-Kaapstad Geen idee wat ik nu als titel boven deze blog moest zetten, kan er vele bedenken maar geen enkele dekt de lading. Heb net 13 dagen Zuid-Afrika achter de rug, 13 dagen met grote koffer en kleine rugzak ging ik op pad, in 2010 was ik er ook geweest, niet alleen, en  zoveel gewerkt dat ik de tafelberg zelfs had gemist….! (Om erop te gaan dus). Het land bleef trekken, ik vond het magisch, ontdekte niet alleen een klein stukje Afrika, maar kwam toen ook al een deel van mijzelf tegen dat ik nog niet kende. 8 jaar later, nu dus, de kans om weer te gaan en ik greep hem met alles wat ik had aan. Ik had dit keer een ander doel, ik wilde bij mijzelf op de koffie, mijzelf tegenkomen en even weg uit de dagelijkse setting. Dat is gelukt, ik ben mezelf tegengekomen, ik heb genoten van het magische land, mooie lokale mensen, mooie gesprekken en het vloog voorbij. Nu zit ik hier, achter mijn laptop te bedenken wat ik kan delen waar jullie ook nog iets aan zouden kunnen hebben. Het mijzelf tegenkomen is iets te persoonlijk om te delen, maar wat ik je zeker mee wil geven is dat het heel verhelderend kan zijn om uit je eigen omgeving te stappen en met jezelf eens een bak koffie te drinken, in verbinding te komen met je eigen gedachten en gevoel, waar sta je nu in je leven, waar ben je naar op weg, is er bijsturing nodig en volg je nog je eigen weg of vooral de weg van anderen? Wat doe je met de angst voor veranderingen, waarom denk je dat jij verantwoordelijk bent voor alles en iedereen om je heen? Is je eigen geluk zoeken egoïstisch, ben je raar als je niet met de meute mee wil lopen? Het leverde interessante antwoorden op, van soms zeker weten wat ik wilde, met de daarbij behorende kracht tot uren huilend op een bankje zitten omdat ik me zo eenzaam voelde, medelijden met mezelf omdat ik vast raar ben en omdat niemand me snapt, dus het zal wel aan mij liggen, en toch was het zeer de moeite waard. Ik denk dat het oprecht heel gezond is om dit te doen, alleen…alleen in een totaal andere omgeving. De grootste uitdaging is dan wel om alles wat je met jezelf hebt besproken ook een plek te geven, niet weer mee met de meute omdat het zo zou horen.  Die uitdaging ga ik natuurlijk aan, ik ben bijgetankt en kijk er naar uit echte gesprekken met mensen te voeren, blinde vlekken zichtbaar te maken, zelfvertrouwen terug geven waar ieder mens recht op heeft. Ik ben zelf weer een ervaring rijker die ik iedereen gun 😉

 

Breek jij die muur af of moet ik het even doen?

Het is best lastig als je muren ziet bij anderen, menselijke patronen die ervoor zorgen dat dit mooie mens zichzelf verstopt, de kwetsbaarheid is dieper dan diep begraven. Ze voelden iets aankomen wat eigenlijk mega fijn was, maar de angst en twijfel voor alles wat er dan misschien zou gebeuren,  bouwde ineens een mega muur eromheen.

Dan roep ik van binnen:  “Breek jij die muur af of moet ik het even doen?” Sommige geven schoorvoetend toe dat ze het fijn vinden als ik dat even doe, en er zijn er ook die vinden ‘t lastig toe te geven dat er een muur is. (in het persoonlijke gesprek wel hoor, dus niks aan de hand). En eerlijk is eerlijk, ik gebruik mijn muren ook, maar ze kunnen als een soort rolgordijn op en neer en ik weet dat ik de pijn ook moet voelen om weer verder te kunnen en te groeien.

Het is alleen zo zonde, als je beseft dat jijzelf die muur hebt gebouwd en ook in stand houdt. In eerste instantie bouwen we een muurtje als we pijn hebben ervaren. Deze pijn was nieuw en daar besloten we dat we dit nooit meer wilden voelen, de eerste beschermlaag dus. Logisch hé, heb ik ook gedaan, heb er geen oordeel over, alleen WEET ik dat het ons dan in de loop van het leven, na vele pijnervaringen, ook gaat tegenwerken. Ben je eindelijk bij je diepe gevoel gekomen staat die muur nog steeds omhoog waardoor je geen stap meer durft te zetten.

De muur zorgt er dus voor dat je blijft zitten waar je zit, dat je niet meer naar de eigen innerlijke stem kunt luisteren, en juist die stem is er om je te laten groeien en bloeien, deze helpt je op je weg naar geluk, naar liefde, naar t werk dat bij je past, naar alles wat mensen eigenlijk diep van binnen verlangen. Gezien, gehoord en erkend worden en vooral je geliefd voelen, er toe doen.

Hoe kan zich dit ontwikkelen als we alles met kettingen of muren hebben beschermd? Juist…niet!

Ook hier sta je dus weer voor een keuze….durf ik die muur te ontmantelen? Want hier is durven en moed wel op zijn plaats, je hebt namelijk niet veel ervaring met de nu nog kwetsbare jij in de wereld.. Wat zullen anderen wel niet zeggen of vinden, straks vinden ze me een zacht ei, de foute man/vrouw, de egoïst omdat ik mijn gevoel meer ga volgen, etc. etc..  Gedachten die proberen ervoor te zorgen dat je achter die muur blijft hebben het grootste woord! Je wordt alleen al bij de gedachte om eerlijk jezelf te kunnen zijn, totaal klein gemaakt. (Door jezelf) Alle normen en waarden, alles wat je geleerd hebt, alles wat iedereen vindt, het oordeel over hoe dingen moeten zijn welk pad jij volgens de ander moet lopen, die worden allemaal op je afgevuurd in je hoofd en dat zorgt er dan weer voor dat je blijft zitten waar je zit en blijft doen wat je deed. Angst voor het nieuwe, onbekende, maar waarschijnlijk oh zo bevrijdende luisteren naar jezelf en gelukkig zijn, is dus de reden waarom je terugschiet naar het oude patroon. Je loopt weg voor je gevoel, je stopt je kop in het zand, je duwt weg want het geeft GEVOEL. Het laat je voelen wat je eigenlijk echt wilt.

Raar toch, dat we onszelf dan weer in een oud patroon duwen waarin we voelen dat het niet fijn is, niet meer klopt, of niet meer werkt. Zijn het dan de omstandigheden die je gevangen houden of is het die eigen gebouwde muur? Ik denk het laatste.. en ik hoop dat er ooit een dag komt dat je de moed hebt om voor jezelf te kiezen en die muren volledig in puin durft te slaan. Mee te gaan op wat je ook voelt, en laten we nu eerlijk zijn, dat gevoel is er toch ook niet voor niets? Het geeft je de mogelijkheid om te gaan slopen, want jezelf voelen en volgen geeft ook een immense kracht, ik wens je succes en mocht het niet lukken…….. bel me, ik help je graag met het afbreken! 😊

 

Hellen

www.innerzicht.nl

Instagram :  hellen_kabel  – voor dagelijkse InnerZicht quotes

 

Mijmeringen aan zee….

Al weken voel ik dan ik naar zee wil, al weken stel ik het uit… Ik heb iets met water, geen idee waarom, water, vooral de zee dus, doet iets met mij. Het geeft rust, maar vooral de ruimte om in mijzelf te keren, te dagdromen, te mijmeren. Niemand die je stoort als je met je kont op t natte zand zit, hooguit een overenthousiaste hond die even nieuwsgierig hallo komt zeggen. Als ik in die staat verkeer krijg ik wonderlijke inzichten, beelden en aha momenten. Ik begrijp mijzelf weer, ik leef, geniet, en soms zie ik, vanuit mijn perspectief, het heel groot, moeilijk uit te leggen, alsof je ineens door hebt hoe alles werkt….

Ik vroeg me af waarom “ik” mijzelf in de weg stond als ik voelde dat ik naar de zee wilde en het dus niet deed? Wat is dat dan? In mijn werk breng ik mensen juist weer terug naar het vertrouwen vooral naar jezelf te luisteren, dat daar je antwoorden liggen, dat je meer jezelf als wegwijzer mag gebruiken, de regie weer pakken over je leven. Kijk mij nou… ik voel van alles en laat mijn hoofd toch de spelbreker zijn hierin.

Mijmerend aan zee, alleen het geluid van de golven, de rest sloot ik uit, alsof je met je ogen open in een heerlijke meditatie zit, zat ik daar dus gister, het verliep als volgt;

Als ik mijn gedachten (zelfspraak, angst, schuld, onzekerheid, denken voor anderen etc) de overhand laat nemen kom ik nooit waar ik heen wil… Ik heb mijn hoofd ook nodig natuurlijk, mijn intelligentie, mijn analytische vermogen, mijn planning etc… mijn hoofd is dus verdomde handig. Maar als dat hoofd zich met mijn gevoel gaat bemoeien dan gaat het dus mis. Het blokkeert vanuit de emotie… Iedereen heeft emoties, de basis emotie is angst…, vanuit die persoonlijke angst (de inhoud is bij ieder mens anders) ontstaan de emoties die we beter kennen, verdriet, woede, boosheid, paniek tot aan lichamelijke klachten die ons op onze plek houden… Maar de basis is hoe dan ook angst! (ook al denken we nergens bang voor te zijn). Mijn gedachten worden dus geregeerd vanuit oude patronen en de angst om dingen anders te doen dan ik gewend of geleerd heb of zoals men vindt dat het hoort. (lees hier meer over in de blog hiervoor). Je ervaringen uit het verleden dus.. gisteren is ook je verleden 😉 Daarnaast is het de angst omdat je de toekomst niet kent, je weet wat je hebt en niet wat je krijgt als je dingen anders gaat doen. Angst blijft rustig slapen in zijn vertrouwde patronen van alledag. Als dan je gevoel de overhand gaat nemen, (mijmeren helpt dicht bij je gevoel te zijn), wordt je angst wakker, het is de agressieve waakhond die niets of niemand binnenlaat. En dan ben je aangekomen bij het gevecht tussen gevoel en verstand. Angst versus gevoel, en mijn vraag was dus…. wat is de goede weg, de weg van angst (alles bij het oude) of de weg van het niet zichtbare gevoel?  Ik denk dat ik controle heb over mijn leven, maar er vinden ook dingen plaats die ik van te voren nooit had kunnen bedenken. Ik was niet iets van plan en toch gebeurde het. Ik was niet betrokken bij het ontstaan van nieuwe situaties en toch was het er. Ik zei iets wat ik niet gepland had te zeggen en toch zorgde dat er weer voor dat dingen in beweging kwamen. Niet vooropgezet, niet vanuit mijn hoofd, maar vanuit mijn hart. Conclusie heel kort door de bocht, als er dingen moeten gebeuren, gebeurt het kennelijk toch! (Volg je mijn mijmeringen nog?;-) Ik zie ineens een weg voor me, een rechte weg, ik kan het einde niet zien, wat ik wel kan zien zijn zijwegen, en die zijwegen komen uiteindelijk allemaal weer op de rechte weg uit, je kan dus een omweg nemen maar uiteindelijk moet je weer terug naar de weg die bij jou hoort. Je kunt met je controle dus nooit dingen die zo moeten zijn, ontlopen. Ik denk dat hier “controle” dus de mogelijkheid krijgt om zogenaamd zelf te beslissen, je grijpt in….(denk je).

Ik zag ook dat als je rustig dicht bij je gevoel blijft, de rechte weg, zichzelf in alle rust ontvouwt, dat wat de bedoeling is, kan zich rustig laten zien. Je spreekt bijvoorbeeld onbewust dingen uit die kennelijk gezegd moeten worden, zonder dat je het bedacht had, het gebeurt gewoon. Maar als de controle aan de macht is, heb je geen mogelijkheid om iets te zien of te voelen, kan zelfs tot totale verwarring leiden. Dan praat of handel je weer vanuit angst. De kunst is dus om te vertrouwen op het hier en nu. Om toch die waakhond eens tot rust te manen, lekker eten geven, ontdoen van zijn zware kettingen, een lief huis voor hem te zoeken waar hij vooral liefde en aandacht krijgt, want dat is wat hij nodig heeft. (wij allemaal trouwens nodig hebben). Ik prees me weer gelukkig met de mogelijkheid om diep te voelen, mijn gevoel als wegwijzer te gebruiken en mijn waakhond vrijaf te geven. Zijn daarmee alle problemen dan de wereld uit? Nee, dat zeker niet, maar we hoeven niet meer zo te vechten tegen wat er ook is, je diepste gevoel…..

Ineens begreep ik ook waarom ik het bezoekje aan de zee zo lang had uitgesteld….mijn waakhond lag ervoor :-), ik heb hem inmiddels vrij gelaten….

Hellen

http://www.innerzicht.nl